ଜୀବନ ଯାତ୍ରା

ଜୀବନର ମାନେ ନୁହେଁ ଖାଲି  ଜିଇ ଯିବା ,

କିବା ଅବା ବସି ବସି କିଛି ସପନ ଦେଖିବା ।

ଜୀବନ ତ କର୍ମ କ୍ଷେତ୍ର ସମୟ ତା ରଥ,

କର୍ମ ବଳେ ସେ ରଥ ଗଡେ ଦେଖି ତା ପଥ ।

ଜନ୍ମ ହୋଇ କାୟା ନେଇ କର୍ମ ଯେ କରେ ,

କର୍ମାନୁସାରେ କର୍ମ କ୍ଷେତ୍ରେ ଜିତେ କି ହାରେ ।

କର୍ମ ର ସାଥି ଧର୍ମ ଓ ଚିନ୍ତନ ,

ଚେତନା ତା ଅସ୍ତ୍ର ଅଟେ କରାଏ ସ୍ମରଣ ।

ସୁକର୍ମ ସୁଚିନ୍ତନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ ସତସଂଗୀ ବଳେ,

ତେବେ ତ ଚେତନା ଜାଗ୍ରତ ରହେ ସଦା ବେଳେ ।

ଯୁଝି ବାକୁ ହୁଏ କେବେ ଦୁଃଖ ଓ ଯାତନା ସଙ୍ଗେ,

ଚେତନା ଓ ଚିନ୍ତନ ମିଶି ସେ ସବୁର ଚକ୍ରବ୍ୟୁହ ଭାଙ୍ଗେ।

ବାଲ୍ୟ କାଳ କୈଶୋର ଯୁବା ଓ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ,

ଏ ସବୁ ତ ସମୟ ରଥ ର ଅଟେ ଏକ ଏକ ଚକ ।

ସବୁ ଲୀଳା ଖେଳା ଏଠି ପଞ୍ଜିକୃତ ହୁଏ,

ତେଣୁ ସେ ସବୁକୁ ଜଗି ରଖି କରିବାକୁ ହୁଏ ।

କର୍ମ କ୍ଷେତ୍ରେ କେବେ ଭେଟ ହୁଏ ମରୀଚିକା ,

ସତର୍କ ରହିଲେ ତା ପ୍ରକୋପ ପଡ଼ିଯାଏ ଫିକା ।

ଏବେ ବି ଆମେ ଅଛେ ସମୟ ରଥରେ ,

କରୁଛେ ଯୁଜୁଛେ କର୍ମ କ୍ଷେତ୍ରେ ଆମ କର୍ମ ବଳେ।

ବେଦନା ଯେ ଏକ ଅନୁଭୂତି ,

ସଦା ସ୍ମୃତି ରଖେ ତାକୁ ସାଇତି ।

ଯନ୍ତ୍ରଣା ତା ଏକ ଅଂଶ ବେଦନାର ,

କେବେ ହୁଏ ନିଷ୍ଠୁର ତ କେବେ ସେ ମଧୁର ।

ଅତୀତ ର ସଙ୍ଗେ ମଜା ହଜିବାର ,

ଅଟେ ସେ ମନ୍ଥନ କିଛି ସ୍ମୃତିର ।

ମନ ଏକ ସୁନ୍ଦର ସୀମାହୀନ ଉଦ୍ୟାନ ,

ଏକାନ୍ତ ସେ ଅତି ଆପଣାର ଦିଏ ସବୁ ସ୍ମୃତି କୁ ସ୍ଥାନ ।

ବିତି ଥିବା ଦିନ କିଛି ତିକ୍ତ କିଛି ମଧୁର ,

କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟ ସେ ଅମୁଲ୍ୟ ଓ ଅତି ଆପଣାର ।

ସମୟ ଯେ ସ୍ମୃତି ର ବାହକ ,

ଆମେ ସବୁ ଶରୀର ଯାନ ର ଚାଳକ ।

ତେଣୁ ବେଳ ଥାଉଁ ସଜାଗ  ରହିବା,

ମିଠା ମିଠା ସ୍ମୃତି ରଚି ମନେ ସାଇତି ରଖିବା ।

ପାଇଛେ ଜୀବନ କରୁଛେ ଆମେ ଯାତ୍ରା ,

ଧର୍ମକୁ ସାକ୍ଷୀ ରଖି କର୍ମ କରୁ ମାପି ହୁଏନି ତା ମାତ୍ରା ।

ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ ଜନ୍ମ ଠାରୁ ମୃତ୍ୟୁର ଶେଷ ଯାତ୍ରା ଯାଏ ,

କର୍ମ ହିଁ ଆମ ରଥ ,ସମୟ ସଦା ତ ବାଟ କଢାଏ ।

ଧର୍ମ ଅଧର୍ମ ସତ୍ୟ ଅସତ୍ୟ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସାରଥୀ ହୁଅନ୍ତି ,

ଯେଝା କର୍ମ ବଳେ ସର୍ବେ ନିଜ ସାରଥୀ ବାଛନ୍ତି ।

କର୍ମବଳେ ରଥେ ଆମକୁ ସାରଥୀ ବାଛିବାକୁ ହେବ ,

ଦୁର୍ଲଭ ଏ ଜୀବନ ଯାତ୍ରାକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ କରିବାକୁ ହେବ ।।