ଜୀବନ ନଦୀର ତୀରେ

ଜୀବନ ନଦୀର ତୀରରେ ଶୁଭୁଛି,

   ମୋହନ ବଂଶୀର ତାନ

ସୁନୀଳ ଆକାଶେ ସ୍ମୁତି ସିଲଟରେ,

    ପିଲାଦିନ ରୁପାଜହ୍ନ ।

ପୁରୁଣା ଦିନର ସୁନା ସକାଳଟା,

   ପରଦା ଆଡେଇ ଚାହେଁ

ଶୂନ୍ୟତା ଭରା ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟେ,

   ସ୍ମୁତି ଧରା ଦେବିନାହିଁ କୁହେ ।

କାହିଁ ପିଲାଦିନ ଏହି ମୋରମନ,

   କେବେ ଶୀତ ସକାଳର ତାତି

ଧାରା ଶ୍ରାବଣର ଝରା ଶେଫାଳିଟେ,

   କେବେ କଳା କିଟିମିଟି ରାତି ।

ଜୀବନ ନଦୀର ଦୁଇକୂଳ ଛୁଇଁ,

   ପ୍ରୀତି କେବେ ଗୀତ ଗାଏ

କେବେ ସେ ହସାଏ କେବେସେ କନ୍ଦାଏ,

    ପ୍ରଖର ସ୍ରୋତରେ ଧାଏଁ ।

କେବେ ମହାସାଗରର ଗରଜନ ଶୁଭେ,

   କେବେ ଝରଣାର ଶୀତଳତା

ଜୀବନଟା କେବେ ଜଳନ୍ତା ଯୁଇର,

    ଲେଲିହାନ ବହ୍ନି ଚିତା ।

ବାଲ୍ୟ ଚପଳତା ମୋହିନୀ ହସରେ,

   ମିଠା ଛୁରୀ ଚାହାଣୀରେ

ବୁଢା ନାଉରୀର ଦରଭଙ୍ଗା ନାଆ,

   ଜୀବନର ଅପରାହ୍ନେ ।

ଜୀବନଟା କେବେ ଜଳି ଜଳି ଯାଏ,

   କେବେ ଭିଜେ ଚାନ୍ଦିନୀରେ

କେବେ ପ୍ରତାରଣା ଦାରୁଣ ଯନ୍ତ୍ରଣା,

  କେବେ ମଧୁଝରା ପ୍ରୀତି ପ୍ରଣୟରେ ।

ଜୀବନ ନଦୀର ଅଥଳ ଗର୍ଭରେ,

   ମରିବାକୁ ହୁଏ ବହୁବାର

ହାରିବା ଜିତିବା ସମାନ ହୁଅଇ,

  ଅଭୂଲା ହୁଅଇ ରାତିଦିନ ।

ଉଜାଣି ବହଇ ମନର ଯମୁନା,

   ହସି କିଏ କଥାକହେ

ଗୋଲାପି ଚିଠିରେ ପ୍ରିୟାର ପ୍ରଣୟ,

   କିଏ ମୁହଁ ମୋଡିଦିଏ ।

ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ପାଦ ଶବଦରେ,

   ଜୀବନ ଗବାକ୍ଷ ଖୋଲେ

ମଳୟ ବହଇ ସପନ ଆସଇ,

   ଚିହ୍ନା ଚିହ୍ନା ବାସ୍ନା ଖେଳେ ।

ଚୋରା ଚଇତାଳି ନଦୀର ତୀରକୁ,

   ଛୁଇଁଦେଇ ଚାଲିଯାଏ

ଶୋରିଷ ଫୁଲର ହଳଦିଆ କ୍ଷେତ,

   ପ୍ରୀତିର ପରଷ ଦିଏ ।

ମନର ମୟୂରୀ କେବେ ନାଚି ଉଠେ,

   ମେଘ ଖେଳେ ଚକା ଭଉଁରୀ

ମନର ଦରଜ ନୁହଁଇ ସହଜ

   କାନେ ଶୁଭେ ପ୍ରିୟ ବାଂଶୁରୀ ।

ହଜାରେ ରାତିର ଚନ୍ଦ୍ରମା ରୋଷଣୀ,

   ଭିଜାଏ ଜୀବନ ତୀର

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ରଙ୍ଗେ ସପନ ସଜାଏ,

  କାଳ ବାନ୍ଧେ ଏ ଜୀବନ ଡୋର ।

ଅନେକ ଯାତନା ଅନେକ ଯନ୍ତ୍ରଣା,

   ବହିଯାଏ ଧାର ହୋଇ

ଆଗକୁ ପଡିଛି ବନ୍ଧୁରିତ ଶିଳା,

  ଜୀବନ ନଦୀ କି ପାରିବ ଡେଇଁ ।

ଯାଇଛି ଯେ ଚାଲି ହିସାବ ରଖିନି,

  କେତେ ମଧୁଝରା ଦିନ

ଜୀବନ ସାୟାହ୍ନେ ନଦୀର ତୀରରେ,

   ଶୁଣେ ଜୀବନ ଗୀତର ସ୍ୱର ।