ଜୀବନ ମଧୁମାଳତୀ

ଜୀଇଁ ଜାଣିଥିଲେ  ଜୀବନ ସୁନ୍ଦର,

   ଜୀଇଁ ନ ଜାଣିଲେ ବିଷ ।

ଜୀବନ ଫର୍ଦ୍ଦକୁ  ପରଖି ନ ଜାଣି

   କାହିଁକି ଦେଉଛ ଦୋଷ ?

ତୁମେ ତ ଜାଣିଛ  ସମୁଦ୍ର ମନ୍ଥନେ

   ଦେବଲୋକ ଦେବଗଣ ।

ଅମୃତ ସନ୍ଧାନ   କରିବାକୁ ଯାଇ

    ବିଷ ବଳୟେ ବିଲୀନ ।

କେବେ କି ଦେଖିଛ ସୁଖରେ ସୁଖରେ

   ଜୀବନର ସ୍ରୋତ ଚାଲେ ।

ଦୁଃଖ ଆଉ ସୁଖ  ଉଭୟେ ସଙ୍ଗାତ

    ହସୁଥାନ୍ତି ଅନ୍ତରାଳେ । 

   

ମୃଦୁ ମଧୁଭାଷୀ   ମଣିଷ ପାଇଁକି

    ଜୀବନ ମଧୁମାଳତୀ ।

ଆତ୍ମ ପ୍ରତାରକ   ଅମଣିଷ ପାଇଁ

    ଅପଯଶ, ଅପକୀର୍ତ୍ତି ।

ଆଶାରେ ନିରାଶା ନିରାଶାରେ ଆଶା

    ଛାଇ ଆଲୁଅ ତରଙ୍ଗ ।

ଦିନରେ ବି ରାତି ରାତିରେ ବି ଦିନ

    ଏଇତ ଜୀବନ ରଙ୍ଗ !

ଚର୍ମ ନଜରରେ  ଜୀବନଟା ଖାଲି

    ମରୁ ମରୀଚିକା ବାଲି ।

ଦିବ୍ୟ ଚେତନାର ନମ୍ର ନୟନରେ

   ରଙ୍ଗ ରଙ୍ଗର ରଙ୍ଗୋଲି ।

କେବେ ଏ ଜୀବନ ନ୍ୟୂନ ମାନସାଙ୍କ

   କେବେ ଲବ୍ଧ ଲିଖିତାଙ୍କ ।

କର୍ମାନୁକରଣେ   ଧର୍ମାନୁସରଣେ

   ଲଭେ ଲକ୍ଷ ଜ୍ୟୋତିଷାଙ୍କ ।

ତ୍ରିକୋଣମିତି ବା   ଗଣିତଶାସ୍ତ୍ରର

    ବୀଜ ଗାଣିତିକ ମେଳ ।

ଭାରସାମ୍ୟଟିକୁ  ହରାଇ ବସିଲେ

    ଜୀବନ ହୁଏ ଜଟିଳ ।

ଭାଜ୍ୟ ଭାଜକର  ତର୍କ ବିତର୍କରେ

    ଭାଗ୍ୟହୀନ ଭାଗଫଳ ।

ବେଳେବେଳେ ଆସେ ଭାଗଶେଷ ଶୂନ୍ୟ

     ବିପରୀତ ପ୍ରତିଫଳ ।

ଅଯଥା କଥାରେ  ଅତୃପ୍ତ ଅଶାନ୍ତ

    ବିକ୍ଷିପ୍ତ ତୁମରି ମନ ।

ମନ ସିନା ତୁମ  ନିଜର ଅଧୀନ

   ଇଚ୍ଛା ନୁହେ ଇଚ୍ଛାଧୀନ ।

ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁକି  ସକ୍ରିୟ ସାଧନା

   ସୁଦୀର୍ଘ ସଂଘର୍ଷ ଲୋଡ଼ା ।

ବଞ୍ଚିବା ଶୈଳୀକୁ ବହିଷ୍କାର କଲେ

   ଜୀବନ ହୁଏ ଅଲୋଡ଼ା ।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ବିଭୂଷିତ  ସନ୍ତାନ ଅମୃତ 

   ହେ ମୋର ପରମ ମିତ୍ର !

ଆତ୍ମାନୁଶୀଳନେ ପ୍ରସ୍ତୁତ କର ହେ

   ପୂର୍ଣ୍ଣାଙ୍ଗ ଜୀବନ କ୍ଷେତ୍ର !

ପରାଜୟ ନାହିଁ ଜୀବନ ଜାତକେ

    ସର୍ବତ୍ର ଜୟ ହିଁ ଜୟ ।

ତୁମେ ସେଇ ସତ୍ୟ ଶିବ ସୁନ୍ଦରଙ୍କ

    ବରଦାନ ବରାଭୟ !