ଝୁମୁରି ପାଗଳୀ

ଗାଆଁ ମନ୍ଦିରର ପଛପଟେ ରହେ

ହତଭାଗିନୀ ମାଁ ଟିଏ,

ସଭିିିଏଁ କହନ୍ତି ଝୁୁୁମୁୁୁରି ପାଗଳୀ

ଏଣୁ ତେଣୁ ଭାବୁଥାଏ ।

ଜୀବନ କାହାଣୀ ତା' ରୋମାଞ୍ଚଭରା

ଶୁଣିଲେ ଥରଇ ଦେହ,

ଦୁଃଖଭରା ତା'ର କାହାଣୀ ଶୁଣିଲେ

ଆଖିରେ ଆସଇ ଲୁହ ।

ପୁଅଝିଅ ଦୁଇ,ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ନେଇ ତା'

ସୁଖୀ ସଂସାରଟେ ଥିଲା,

ହସ ଖୁସିରେ ତା' ପରିିବାର ଥିଲା

ସୁଖେ ଦିିିନ ଯାଉଥିଲା ।

ହଠାତ ଆସିଲା ତା' ସୁୁନା ସଂସାରେ

ଅଦିିିନ ଝଡଟେ ମାଡ଼ି,

ଦୁଃଖର ଝଡ ତା' ଦମ୍ଭ ଭାଙ୍ଗିଦେଲା

ସଂସାର ଦେଲା ଉଜାଡି ।

ଦୁର୍ଘଟଣା ଘଟି ତା'ର ସ୍ୱାମୀଙ୍କର 

ଜୀବନଟା ଚାଲିଗଲା,

ଏତିିିକିିିରେ ତା'ର ଦୁଃଖ ସରିଲାନି

ବିପଦ ମାଡି ଆସିଲା ।

ତା'ର ଦୁୁୁଇଛୁଆ ନିଖୋଜ ହେଇକି 

କେଉଁଆଡେ ଚାଲି ଗଲେ,

ବିଚରା ମାଆଁ ଟି ଖୋଜି ପାଇଲାନି

କେଉଁଠି ଯାଇ ରହିଲେ ।

ଛୁଆଙ୍କର କଥା ଭାବି ଭାବିି ସିଏ

ସ୍ମୃତି ଶକ୍ତି ହରାଇଲା,

ସେଇ ଦିନ ଠାରୁ ଏଣେ ତେଣେ ହୋଇ

ପାଗଳ ହୋଇ ବୁଲିଲା ।

 

କାହାର ଛୁଆଙ୍କୁ ଦେଖିଲ ମାତ୍ରକେ

ନିଜ ଛୁଆ ବୋଲି କହେ,

ଆଖରୁ ତାହାର ଲୁହ ଚାଲିଆସେ

କାନ୍ଦି ଉଠେ ସିଏ ବହେ ।

 

ୟାଠୁ ତାଠୁ ସିଏ ମାଗି ମାଗି ଖାଏ

ନ ହେଲେ ଉପାସେ ଶୋଏ,

ନିଜ ଘରକୁ ସେ ଫେରେ ନାହିଁ କେବେ

ମନ୍ଦିର ପାର୍ଶ୍ବରେ ଥାଏ ।

ବେଳେ ବେଳେ ସିଏ ଉପରକୁ ଦେଖି

ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହେଉଥାଏ,

ଛୁଆଙ୍କୁ ତାହାର ଖୋଜି ବାକୁ ବୋଧେ

ଈଶ୍ବରଙ୍କୁ କହିଥାଏ ।