ଜହ୍ନ ଯେବେ ହସେ

ଜହ୍ନ ଯେବେ ହସେ ନୀଳ ଆକାଶରେ

ମୋ ମନ ଭିଜଇ ପ୍ରୀତି ରସରେ

ଚଗଲି ପ୍ରିୟାର   ନିରୀହ ମୁହଁଟା

 ନାଚି ଯାଏ ମୋର ଆଖି ଆଗରେ ।

ଜହ୍ନ ଦେହେ କଳା ଦାଗ ଦେଖିଦେଲେ

ବୁଝାଇ ପାରେନା ମୋର ହୃଦକୁ

ପ୍ରିୟା ଓଠ ତଳ  କଳାଜାଇ ଚିହ୍ନ

ମନେପଡିଯାଏ ଛୁଇଁଯିବାକୁ ।

ଜହ୍ନର ଜୋଛନା କରେ ଆନମନା

ପ୍ରିୟା ଦେହ ରଙ୍ଗ ପରି ଲାଗଇ

ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ ଝଲସି ଉଠନ୍ତି

ଜହ୍ନ ପରି ପ୍ରିୟା ଭାରି ଫୁଲେଇ ।

ବଉଦ ଉହାଡ଼େ ତାରା ଗହଣରେ

ଲୁଚକାଳି ଯେବେ ଖେଳଇ ଜହ୍ନ

ମୋତେ ଲାଗେ ପ୍ରିୟା ଲାଜେଇ ଯାଉଛି

ରାତି ଅଧେ ମୋତେ ଦେଖି ସପନ ।

ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ତିଥିରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜହ୍ନ ତୋରା

ବିଚ୍ଛୁରିତ କଲେ ସ୍ନିଗ୍ଧ କିରଣ

ଅଳସି ପ୍ରିୟାର ପ୍ରୀତି ପରଶରେ

ଭିଜିବାକୁ ମନ ଲୋଡ଼େ ଫଗୁଣ ।

ଜହ୍ନର ଦୂରତା ମାପି ପାରେ ନାହିଁ

ହାତ ପାଏ ନାହିଁ ଛୁଇଁବା ପାଇଁ

ପ୍ରିୟାର ସ୍ମୃତିରେ ହଜିଯାଏ ମୁହିଁ

ଭାବନାରେ ପାଶେ ରହିଛି ସେହି ।