ଝଡି ଯାଇଥିବା ଫୁଲର ପାଖୁଡ଼ା

ପ୍ରିୟ !

ମୁଁ ତ ଜଣେ ଅଭାଗିନୀ,

ଏକ ଝଡ଼ି ଯାଇଥିବା ଫୁଲର ପିଖୁଡ଼ା ଟିଏ ।

ଏକ ଅଲୋଡା ସନ୍ଧ୍ୟାରେ

ତୁମେ ଅଭିଯୋଗ ବାଢ଼ ।

ସାରାଜୀବନ,

ଗୋଟେ ମଉଳାର ଅପବାଦରେ

ଜୀଇଁବାକୁ ଅଛି ଜୀବନ ।

ତେବେ !

ତେବେ ତୁମେହିଁ ତ କହିଥିଲ ପ୍ରିୟ,

ଫୁଲଟିଏ ଜଡେଇ ଧରିଥିବା ଯାଏଁ

ବୃନ୍ତର ସେ ଆକର୍ଷଣରେ,

ଥାଅ ତୁମେ, ଥାଏ ପ୍ରେମ ।

ମୁଁ ମଧୁ ସଞ୍ଚେ,

ତୁମେ ଭଅଁର ହୋଇ ଶୋଷିନିଅ ।

ମୁଁ ନାଚି ଉଠେ,

ତୁମେ ପବନ ହୋଇ ବହିଯାଅ ।

ମୁଁ ରଙ୍ଗ ବୁଣେ,

ତୁମେ ପ୍ରଜାପତିଟେ ହୋଇଯାଅ ।

ଏବେତ ମୁଁ ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ,

ଏକା ଏକା କେମିତି ବଞ୍ଚିବି !

ତୁମ ବିନା...ପ୍ରେମ ବିନା ।

କିନ୍ତୁ ପ୍ରିୟେ !

ଏଇତ ପ୍ରେମ ।

ତୁମେ କଣ ଅନୁଭବ କରୁନ

ବୃନ୍ତଠାରୁ ଏ ମାଟିରେ ଅଧିକ ଆକର୍ଷଣକୁ ।

ତୁମ ମଉଳା ଶରୀରକୁ

କେମିତି ଆବୋରି ଧରିଛି

ତା ଧୂସର ପ୍ରଶସ୍ତ ଛାତିରେ ।

ତା ପ୍ରତ୍ୟେକ କଣିକାରେ ଅଛି

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିଜର କରିନେବାର 

ଏକ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ପାଗଳାମି ।

ଏଇତ ପ୍ରେମ ନା !

ଥରେ ସେହି ବିବର୍ଣ୍ଣତାକୁ 

ଆଲିଙ୍ଗନ କରିନିଅ ନା...

ଦେଖିବ, ଲୀନ ହୋଇଯାଇଥିବା

ମୋର ସବୁ ଅବୟବ,

ପୁଣି ରଙ୍ଗୀନ୍ ହୋଇଉଠିବେ ।।