ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଚିଠି

କାହିଁକି ଈଶ୍ୱର ହେଉଛ ନିଷ୍ଠୁର

ଗଢୁଛ ପ୍ରଭେଦ କରି

ସର୍ବାଙ୍ଗ ସୁନ୍ଦର କରିଛ କାହାକୁ 

କିଏ ଅଧାଗଢା ପରି ।

କାହାରି କପାଳେ ଲେଖିଛ ପ୍ରଭୁ ହେ

ସୌଭାଗ୍ୟ ପ୍ରସନ୍ନ ଚିତ୍ତେ

କିଏ ଭାଗ୍ୟ ହୀନ ଭୋଗୁଛି କଷଣ

ସୁନ୍ଦର ଏଇ ଜଗତେ ।

ପୁରୁଷ କି ନାରୀ ଗଢିଥିଲ ଯଦି

କାହିଁକି ବଳିଲା ମନ

କେଉଁ ଦୋଷେ ପୁଣି ତୃତୀୟ ଲିଙ୍ଗୀ ଯେ

ପାଇଲା ପୁଣି ଜୀବନ ।

କାହାକୁ ଦେଇଛ ଅମାପ ସମ୍ପତ୍ତି

କିଏ ଏଠି ଅସହାୟ

ଦାନା ମୁଠେ ପାଇଁ କିଏ ଅସମର୍ଥ

ଏହା କି ତୁମ୍ଭର ନ୍ୟାୟ ?

ରୋଗବ୍ୟାଧି କାହିଁ ଖଞ୍ଜିଛ ଶରୀରେ

ବୁଝିପାରେ ନାହିଁ ମୁହିଁ

କାହାକୁ ମାରୁଛ କାହାକୁ ତାରୁଛ

ତାହାର କଳନା ନାହିଁ ।

କିଏ ବିଛଣାରେ ଛଟପଟ ହୁଏ

ଖୋଜେ ମୃତ୍ୟୁ ବିକଳରେ

ତାକୁ ଛାଡ଼ିଦେଇ ନିରୋଗ ମଣିଷ

ଶୋଇଯାଏ ଶ୍ମଶାନରେ ।

ପୁଅ କାନ୍ଧେ ବାପା ଯିବ ବୋଲି ଭାବେ

ପୁଅ ଚାଲିଯାଏ ଆଗ

ବାପାର ହୃଦୟ କେମିତି ସହିବ

କେମିତି କରିଛ ଭାଗ ।

ମନ ଟିଏ ଯଦି ଦେଇଛ ପ୍ରଭ ହେ

କାହିଁକି କରିନ ଜଡ

ଆଶା ଆକାଂକ୍ଷାକୁ ଆବୋରିବା ପାଇଁ

ଅନେଇ ବସିଛି ମୁଢ ।

କିଏ ସେ ଚାଖୁଛି ସଫଳତା ଏଠି 

କିଏ ହୁଏ ହତୋତ୍ସାହ

କା ପାଇଁ ଆଶା ଯେ ନିରାଶର ସଂଜ୍ଞା

କା ପାଇଁ ଖୁସିର ମୋହ ।

ମୋହଗ୍ରସ୍ତ ଏଠି ମଣିଷ ସମାଜ

ମାୟାଜାଲେ ହୁଏ ଛନ୍ଦି

ସେ ମାୟାଜାଲ କି ତୁମ ଠାରୁ ଶକ୍ତ

ସାଜିଛନ୍ତି ସର୍ବେ ବନ୍ଦୀ ?

କିଏ ଏଠି ନିତି ସତପଥେ ଚାଲି

ପାଏନା ଆଦର କେବେ

କିଏ ମିଥ୍ୟା କହି ଜଗତ ଜିଣୁଛି

ଛଳନାର ପରାଭବେ ।

ଲୋଭ ମୋହ ସ୍ୱାର୍ଥ କାହିଁକି ଭରିଛ

ସଂସାର ସାଗରେ ସାଇଁ

ସେଇ ମୋହ ବଳେ ବଳିୟାର ଯିଏ

କୁହ ଅଜ୍ଞାନ କି ନାହିଁ ?

କିଏ ପର ପାଇଁ ଜୀବନ ଦେବାକୁ

ଦିଏ ନାହିଁ ପଛଘୁଞ୍ଚା

କିଏ ନେଇଯାଏ ପରର ଜୀବନ

ନିଇତି ହୁଅଇ ଚର୍ଚ୍ଚା ।

ପଥର ଦେହରେ ତୁମକୁ ପୂଜୁଛି

ଭକତି ଅନ୍ତରେ କିଏ

କେଉଁଠାରେ ଅଛ କେମିତି ଦିଶୁଛ

ମନେ ମନେ ଭାବୁଥାଏ ।

ଶରୀର ଦେହରେ ହୃଦୟ ଯୋଡିଛ

ଦେଇଛ ଜୀବନ ସତ୍ତା

କାହିଁକି ଆବେଗ ଭରିଛ ସଂସାରେ

ସାଜିଛ କୃପାଳୁ ଦାତା ।

ତୁମେ ଦେଇଅଛ ତୁଣ୍ଡ ଟିଏ ଯଦି

ନୁହେଁ କି ତୁମ ଅଧୀନ

କିଏ ମିଠା କଥା କହି ମନତୋଷେ

କଟୁବାକ୍ୟ କା'ର ଟାଣ ।

ଜୀବନ ଟା ପରା ଅଢେ଼ଇ ଦିନିଆ

ବୁଝି କି ଅବୁଝା ସର୍ବେ

ଗର୍ବ ଅହଂକାରେ ସାଜିଛି କେ ଅନ୍ଧ

ହେଉଛ ନୀରବ ତୁମ୍ଭେ ।

ପ୍ରକୃତି ପୃଥିବୀ ତୁମରି ସର୍ଜନା

ତୁମେ ହିଁ ସ୍ୱାମୀ ସୃଷ୍ଟିର

ତଥାପି କାହିଁକି ସାଜିଛି ଦାନବ

ଦୁର୍ବିପାକ ଜଗତର ।

ସଦଗୁଣ କାରେ ଦେଇଛ ଈଶ୍ୱର

ତ୍ୟାଗ ଦୟା ଆଉ କ୍ଷମା

କେ ସାଜେ କାହିଁକି ନିଷ୍ଠୁର ନିର୍ଦ୍ଦୟ

ବୁଝିହୁଏ ନାହିଁ ଜମା ।

ପ୍ରୀତି ସ୍ନେହଶ୍ରଦ୍ଧା ସଂସାରର ଧନ

ସଭିଏଁ ପ୍ରେମରେ ବନ୍ଧା

ଧୋକା,ପ୍ରତାରଣା କାହିଁକି ପ୍ରେମକୁ

ଦେଇଥାଏ ଖାଲି ନିନ୍ଦା ।

କର୍ମ ଭଗବାନ ବାକ୍ୟ ଯଦି ସତ୍ୟ

କର୍ମବୀର କିଏ କୁହ

ଯିଏ ଝାଳ ଦେଇ ଖଟେ ବାରମାସ

ଅବହେଳିତ କି ନୁହଁ ?

ଉଚ୍ଚ ପଦବୀର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ସମ୍ମାନ

ବିଚିତ୍ର ଲାଗେ କି ନାହିଁ

ତୁମ ଅବିଚାର ଆନ୍ଦୋଳିତ କରେ

ମୁଁ ଯେ ପାରେନାହିଁ କହି ।

ଜ୍ଞାନୀ ପୂଜାପାଏ ସର୍ବତ୍ର ଜାଣନ୍ତି

ଏଠି ଜ୍ଞାନ ସୀମା ଭିନ୍ନ

ଅଜ୍ଞାନ ଆଗରେ ଜ୍ଞାନୀ ଦୁରୁବଳ

ଜ୍ଞାନ ହୋଇଯାଏ ମ୍ଳାନ ।

ସୂର୍ଯ୍ୟ,ଚନ୍ଦ୍ର ,ତାରା ତୁମରି ନିର୍ଦ୍ଦେଶେ

ହୋଇଥାନ୍ତି ଆତଜାତ

କାହିଁକି ସଂସାରେ ଘୋଟିଛି ଅନ୍ଧାର

ଅକୀର୍ତ୍ତି କରୁଛି ନୃତ୍ୟ ?

ତୁମ୍ଭ ଆଶିଷର ପୁଣ୍ୟ ସ୍ରୋତଧାରେ

ପ୍ଳାବିତ ଧରଣୀ କୋଳ

ତେବେ କୁହ ମୋତେ କାହିଁକି ଈଶ୍ୱର

ପାପ କରୁଅଛି ଖେଳ ।

ତୁମ୍ଭେ ଯଦି ସତ୍ୟ ଶିବ ଓ ସୁନ୍ଦର

ପବିତ୍ର ଧରଣୀ କୋଳେ 

କାହିଁକି ଯାତନା ଭୋଗନ୍ତି ସକଳେ

ଅସତ୍ୟ ଅଧର୍ମ ବଳେ ।

ନାରୀକୁ ଦେଇଛ ଯଦି ବରଦାନ

ଗର୍ଭେ ଜୀବନର ସୃଷ୍ଟି

କାହିଁକି ସେ ନାରୀ ନିର୍ଯ୍ୟାତିତ ଏଠି

ଦେଖି ଛାତିଯାଏ ଫାଟି ।

କାହିଁକି ପ୍ରଭୁ ହେ ସୀତା, ଦ୍ରଉପଦୀ

ଅହଲ୍ୟା ସହିଲେ କଷ୍ଟ

କାହିଁକି ପ୍ରଭୁ ହେ ପୁରୁଷ ବିଚାର

ହୋଇଲାଣି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ।

ସଂସାରେ ନାରୀର ଉଚ୍ଚସ୍ଥାନ ବୋଲି 

ଖାଲି ମିଥ୍ୟା ପ୍ରହେଳିକା

ପାଦତଳେ ନାରୀ ସ୍ଥାନ କାହା ପାଇଁ

ଏହା କି ପ୍ରକୃତ ଶିକ୍ଷା ?

ସର୍ବ ଶକ୍ତିମାନ ସର୍ବ ବିଦ୍ୟମାନ

ତୁମ୍ଭେ ସ୍ୱୟଂ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା

କାହିଁକି ସାମର୍ଥ୍ୟ ପଡ଼ିଅଛି ବନ୍ଧା

ମୂଲ୍ୟହୀନ ବେଦ ଗୀତା ।

ଧନ, ଯଉବନ ନୁହେଁ ଚିରସ୍ଥାୟୀ

ଅଳ୍ପକାଳେ ବେଶି ଭାଉ

ସହିବ କିଏ ସେ ସେମାନଙ୍କ କୋପ

ଜୀବନରେ ତାଙ୍କ ଦାଉ ।

ଚୋରି ,ଡକାଏତ ,ଲୁଣ୍ଠନ ,ଧର୍ଷଣ

ଦିନରାତି ପ୍ରାୟ ସମ

କାହିଁକି ନୀରବ ପାପୀ ପାଇଁ କୁହ

ପୁରୁନାହିଁ କାଳଯମ ।

ତୁମେ ଚାହିଁଲେ କି ବଦଳିବ ନାହିଁ 

ସଂସାରର ଏହି ରୂପ

ସତ୍ୟ,ପ୍ରୀତି ,ଭକ୍ତି,ଧର୍ମ ,ନ୍ୟାୟ,ପୁଣ୍ୟ

ଦେଖାଇବେ ବୀରଦର୍ପ ।

ଚିଠିଟିକୁ ମୋର ପଢିବ ପ୍ରଭୁହେ

ସ୍ୱଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧି କରେ ପ୍ରଶ୍ନ

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଉତ୍ତର ରଖିବ

ଶୁଣ ମୋର ନିବେଦନ ।