ହୃଦୟର ଏଇ ଶୁନ୍ୟତାକୁ

ହୃଦୟର ଏଇ ଶୁନ୍ୟତାକୁ 

ଆଜି ପଚାରେ ମୁଁ ଯେବେ ଶୁଣେ

ଦୁଃଖର କାରଣ ଖୋଜି ବୁଲେ ଯେବେ 

ନିଜ ନାମ ବାଜେ କାନେ ।

ଘର ଆଗଣାର କସ୍ତୁରୀକୁ ଛାଡ଼ି 

ଭ୍ରମୁଥିଲି ଏଣେତେଣେ

ଅପର ଆଖିରେ ନିଜକୁ ତଉଲି 

ପଡୁଥିଲି ମୁଁ ଭ୍ରମରେ

ମରୀଚିକା ପଛେ ଧାଇଁ ଯେବେ ଆଜି 

ଫୁଲ ବଦଳରେ କଣ୍ଟା କିଣେ

ଦୁଃଖର କାରଣ ।

ଇର୍ଷା ଅନଳରେ ବହୁବାର ଜଳି 

ମରିଛି ମୁଁ କେତେ ଥର

ତଥାପି ବଞ୍ଚିବା ନିଶାରେ ପିଉଛି 

ନିରାଶାର ଯେ ଜହର

ବୁଝି ବି ଅବୁଝା ସାଜିଛି ଆଜି ମୁଁ 

ଅଚିହ୍ନା ସହରେ ଘୁରି ମରେ

ଦୁଃଖର କାରଣ ।

ଆଜି ଏ ବିଜନ ବେଳାରେ ଭାବୁଛି 

ଜିତିଛି ହାରିଛି କେତେ

ନିଜଠୁ ନିଜେ ମୁଁ ହାରିଯାଏ ଆଜି 

ଉତ୍ତର ନାହିଁ ମୋ ହାତେ

ଏକା ଥିଲି ଆଜି ଏକା ଅବଶିଷ୍ଟ 

ପାଶେ ମୋର ନାହିଁ କେହି ଜଣେ

ଦୁଃଖର କାରଣ ।

ମୋ ଭିତରେ ଆଜି ଖୋଜି ମୁଁ ପାଇଛି 

ଶାନ୍ତିର ସରିତାଟିଏ

ସ୍ଥିର ଚିତ୍ତେ ମୋର ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଦେଖି 

ଚିହ୍ନୁଛି ଆଜି ମୁଁ କିଏ

ଆନନ୍ଦର ନବ ଉର୍ମିମାଳା ଉଠେ 

ହୃଦୟର ବେଳାଭୂମି ପରେ

ଦୁଃଖର କାରଣ ।