ହଜିବା

ନିଜକୁ ଖୋଜି ପାଇବାକୁ ହେଲେ,

ହଜିବାକୁ ହୁଏ କେବେ

କେତୋଟି ମୂହୂର୍ତ୍ତ ସାଉଁଟିବାକୁ।

ସମସ୍ତ ଜଞ୍ଜାଳ, ସଂସାର ବନ୍ଧନଠୁ ଅନେକ ଦୂର,

ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମ, ମୋବାଇଲ ଫୋନ,

ମାନବ ଜଗତକୁ ବାନ୍ଧି ରଖିଥିବା ଏଇ ଇଣ୍ଟରନେଟ ର ଜହର

ଏସବୁଠୁ ହଜିବା କୁ ହୁଏ।

ମୋହର ପଞ୍ଜୁରୀରୁ ନିର୍ମୋହ ଆକାଶକୁ,

ବନ୍ଧନଠୁ ମୁକ୍ତିର ପଥକୁ,

ହଜିବାକୁ ହୁଏ କେବେ କେବେ 

ନିଜ ଭିତରେ,

କେବେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟ ରେ,

କେବେ ଅବୁଝା, ଅବୋଧ ପ୍ରଶ୍ନରେ।

ପ୍ରଶ୍ନ ବି ହଜିଯାଏ ଉତ୍ତର ର ବେପରୁଆ ଢଙ୍ଗରେ।

ଏମିତି ହଜିବା ଖୋଜିବା ଲାଗି ରହିଥାଏ

ଅନ୍ଧାରରେ ହଜିବାକୁ ହୁଏ,

ପ୍ରକାଶ ଖୋଜିବାକୁ 

ଦୁଃଖ ର ସାଗର ରେ ହଜି ହଜି ମୁକ୍ତା ଖୋଜିବାକୁ ହୁଏ।

ହଜିବାକୁ ଭଲଲାଗେ କେବେ କେବେ

ବିନା ଦ୍ବିଧାରେ

ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ ଫକୀରମୋହନଙ୍କ ଉପନ୍ୟାସ ଓ କୁନ୍ତଳା କୁମାରୀଙ୍କ କବିତାରେ

ପୁଣି କେହି ଅଜଣା ଲେଖକର ଅନାବନା ଲେଖା ରେ

ହଜିଯିବା ଶେଷ ନୁହେଁ

ହଜିଲେ ହିଁ ନିଜକୁ ଖୋଜିହୁଏ

ନ ହଜିଲେ ଖୋଜିବ ବା କିଏ?

ପାଇବ ବା କେମିତି?

ନୂତନ ଆରମ୍ଭ ପାଇଁ ଏକ ଭିନ୍ନ ପଥ ର ସନ୍ଧାନ,

ଏକ ନବ ଜୀବନ

ହଜିଗଲେ ହିଁ ଖୋଜିହୁଏ ।