ପାହାନ୍ତି ସପନ

ରାତି ପାହି ଯାଏ ସକାଳ ଆସେନା

ଅନ୍ଧାରକୁ ଲାଗେ ଡର

ପାହାନ୍ତି ଲଗନେ ମଜ୍ଜିଲି ସପନେ

ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା ମୋର

ସପନ ବିଳାସୀ ଆଖି ପଲକରେ

ନିଦ ବା ଆସିବ କାହୁଁ 

ପୁନେଇଁ ତିଥିରୁ ଅମାବାସ୍ୟା ହେଲା

ଆଖି ଖୋଲି ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ

ଲୋଟି ପଡ଼ିଥିଲା ଗଙ୍ଗଶିଉଳି 

ମୁହଁ ମାଡି ଚଟାଣରେ

ଭାସି ଆସୁଥିବା ମହକ ତାହାର

ଫିକା ପଡୁଥିଲା ଧିରେ

ଚନ୍ଦ୍ର ଚାହୁଁଥିଲା କୁମୁଦ ମୁହଁକୁ

ଅଶ୍ରୁଭିଜା ନୟନରେ

ଲିଭି ଆସୁଥିଲେ ଆକାଶରୁ ତାରା

ନିଦହଜା ପାହାନ୍ତିରେ

ଅନ୍ଧାର ରଜନୀ ପାହିଲା ଦେଖିଲି

ଅରୁଣିମା ପ୍ରାଚୀ ତୀରେ।