ପ୍ରତୀକ୍ଷା

ସଜାଇ ରଖିଛି ମନ କୁଞବନ

ଡାକୁଛି ତୁମକୁ ନିତି

ତୁମେ ମୋର ପ୍ରେମ ହେ କୃଷ୍ଣ କେଶବ

ତୁମେ ତୃଷ୍ଣା, ତୁମେ ତୃପ୍ତି ।

କେଜାଣି କେମିତି ଜାଣିନି ମୁଁ କାହ୍ନା

ତୁମକୁ ପାଇଲି ଭଲ,

ରଙ୍ଗ ଅଧରରେ ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ହସି

ଚିତ୍ତ ମୋ ଚୋରାଇ ନେଲ ।

ଭାବନାରେ ତୁମେ, କଳ୍ପନାରେ ତୁମେ

ତଥାପି ତୁମ ପ୍ରତୀକ୍ଷା

ତୁମକୁ ଦେଖିବି ବେନି ନୟନରେ

ତୁମ ପ୍ରେମ କରେ ଭିକ୍ଷା ।

ଏ ଜୀବନ ଅଟେ ମରୁଭୂମି ସମ

ସୁଖ ସେତ ମରୀଚିକା

ତୁମ ପ୍ରେମ ଲାଗେ ମରୁଝର ପରି

ଆସି ଥରେ ଦିଅ ଦେଖା ।

ନୟନର ନୀରେ ଧୋଇ ଦେବି ପାଦ

ବସାଇବି ନେଇ ହୃଦେ,

ଏ ମନ, ଜୀବନ କଲି ସମର୍ପଣ 

ବଂଶୀଧାରୀ ପଦ୍ମପାଦେ ।

ବାସି ଉଠୁଥିବ ଚନ୍ଦନ, କସ୍ତୁରୀ

ଆସୁଥିବ ତୁମେ ହସି,

କେରି କେରି ହୋଇ ଦୟଣା,ତୁଳସୀ

ଅଙ୍ଗୁ ପଡୁଥିବ ଖସି ।

ମୟୂର ଚନ୍ଦ୍ରିକା ଖୋସିଥିବ ଶିରେ

ପିନ୍ଧିଥିବ ପିତାମ୍ବରୀ,

ମୋହନ ମୂରଲୀ ହାତେ ଧରିଥିବା

ଦେଖୁଥିବି ନେତ୍ର ଭରି ।

ବାଙ୍କ ଚାହାଣୀ ରେ ଚାହିଁ ଦେବ ଟିକେ

ଦୂର ହେବ ସବୁ ଦୁଃଖ,

ତୁମ ଦରଶନ ବିନା ଲୋଡା ନାହିଁ

ଏ ଜୀବନେ ସ୍ୱର୍ଗ ସୁଖ ।

ନିଶି ଦିବସରେ ଝୁରୁଛି ତୁମକୁ

ତୁମେ କି ପାରୁନ ଜାଣି?

ଧୌର୍ଯ୍ୟ, ପ୍ରତୀକ୍ଷା ର ପରୀକ୍ଷା ନେଉଛ

କିବା ଆହେ ନୀଳମଣି ।

ଆସିବ ଆସିବ ନିତି ମୁଁ ଭାବୁଛି

ହେଲେ ତୁମେ ଆସ ନାହିଁ

ବଞ୍ଚିଥିବା ଯାଏ ଶ୍ୟାମଘନ ତୁମ

ପଥ ରହିଥିବି ଚାହିଁ ।