ହେ ମଣିମା

ସ୍ଥିର ହୋଇ ପ୍ରଭୁ ସବୁ ତ ଦେଖୁଛ

ଶୁଣୁଛ ବି ଦୁଇ କାନେ

କିମ୍ପାଇ ଠାକୁର ମଉନେ ବସିଛ 

ସମୟର ଆବାହନେ ।

ପାପୀ, ତପି ସବୁ ପାପ ପୁଣ୍ୟ ରାହ

ବିଚାରନ୍ତି ନିଜ ମତେ

ଈଶ୍ୱର ତ ଏକ ଅଭିନ୍ନ ରୂପରେ

ଦିଶଇ କେମନ୍ତେ ସତେ ।

ବିଶ୍ଵାସ ନିଃଶ୍ୱାସ ସବୁଠୁଁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେ

ପରମ୍ ବ୍ରହ୍ମ ଅଟନ୍ତି

ଯାହାଠାବେ ତାଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ଅନୁଯାୟୀ

ସେଠାବେ ସେ ପ୍ରକଟନ୍ତି ।

ସେ ଭାବକୁ ଯିଏ ଅନୁଭବୀ ଛନ୍ତି

ସେ ତ ପୁରାଣ ପୁରୁଷ

ସେ ପୁରାଣ ଭାବକୁ ଯିଏ ପ୍ରକାଶଇ

ସେ ପୁଣ୍ୟ ହୃଦ ମଣିଷ ।

ମୁଁ ତ ଅକିଞ୍ଚନ ଭାବ ଭକ୍ତି ହୀନ

ସୌଭାଗ୍ୟ ଆହ୍ଲାଦ ବଳେ

ଯୋଡ଼ି ବେନି ହସ୍ତ ଶରଣ ପଶୁଛି

ପ୍ରଭୁ କୃପା ନେତ୍ର ତଳେ ।

ମୁହିଁ ଯେ ଅଜ୍ଞାନ ବର୍ଣ୍ଣିବା ପୁରାଣ

ନାହିଁ ମୋର ଧ୍ୟାନ ଶକ୍ତି

କେଉଁ ଜନମର ପୁଣ୍ୟ କର୍ମ ବଳେ

ହୃଦୟେ ପ୍ରକାଶେ ଭକ୍ତି ।

ହେ! ମଣିମା ପ୍ରଭୁ କୃପା କରିଥିବ

ତୁମ ଲୀଳା ତୁମେ ଜାଣ

ତୁମ ନାମ ଲେଖି ତୁମ ନାମ ଗାଇ

ଚାଲିଯାଉ ଏହି ପ୍ରାଣ ।

ଦୋଷ କ୍ଷମା କର ପ୍ରଭୁ କୃପା କର

ଦେଖି ପାଏ ମୁହିଁ ତୃପ୍ତି 

ତୁମ ମନ୍ଦିରର ପ୍ରବେଶ ଦ୍ଵାରରେ

ମୁକ୍ତି ମାଗେ ଏ' ପ୍ରଣତି ।