ହେ ଗ୍ରୀଷ୍ମ,ତୁମେ ବଡ ନିଷ୍ଠୁର

ସକାଳର କଅଁଳିଆ ଖରା କହେ ତୁନି ତୁନି ,

ସାବଧାନ ହୁଅ ,ମୋତେ ଆଉ ଦୋଷ ଦେବନି .

ଧୀରେ ଧୀରେ ବଢେ ସେ ତ ହୁଏ ପୁଣି ଟାଣ ,

ସଭି ଜୀବ ଜଗତକୁ ଦିଅଇ ସେ ବଡ କଷଣ .

ଦୟା ନାହିଁ ମାୟା ନାହିଁ କିଛି ତାର ପାସେ ,

ଦିନ ଦି ପ୍ରହରେ ସେ ଅଗ୍ନି ପରି ବରଷେ .

କେହି ସହି ଯାଏ ପାଇ କିଛି ଶୀତଳ ପରସ ,

କାହାର ସେ କଷ୍ଟେ ହୁଏ ପୁଣି ପରାଣ ଯେ ନାଶ .

ଲାଗେ ସତେ ସେ କି କରିଛି ଅମାନିଆ ପଣ ,

ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବ ନେଇ କିଛି ଜୀବଙ୍କର ପ୍ରାଣ .

ଅଟେ ସେ ତ ଦାରୁଣ ,କରଇ ପ୍ରହାର ,

ହେ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ,ତୁମେ ବଡ ନିଷ୍ଠୁର

ଶୋଷି ନିଏ ତା ପ୍ରକୋପେ ନଦୀ ନାଳ ପାଣି ,

କେମିତି ସହୁଛି ଏ ବିଧାତା କାହିଁକି କେଜାଣି .

ଜଳ ବିନା ବୃକ୍ଷ ଲତା ସବୁ ହୋଇଯାଏ ଶୁଷ୍କ ,

ପତ୍ର ଝଡି ନଣ୍ଡା ହୋଇ ଲାଗେ ସେ ସବୁ କାଠ .

ବନ ଜଙ୍ଗଲ ସବୁ ହୁଏ ମରୁଭୂମି ସମ ,

ପରିସ୍ଥିତି ଏ ଧରା ପୃଷ୍ଠେ ହୁଏ ବଡ଼ ବିଷମ .

ଜୀବ ଜନ୍ତୁ ତା କୋପ ର ହୁଅନ୍ତି ଶିକାର ,

ଶିକାରୀ ର ସବୁ ଶକ୍ତି ଲାଗଇ ବେକାର .

ଝରି ଯାଏ କିଛି ସୁବାସିତ ପୁଷ୍ପ ,ଲୁଚେ ତା ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ,

ତଥାପି କମେ ନାହିଁ ରୌଦ୍ର ର ଧ୍ବଂସ କାର୍ଯ୍ୟ .

ଜାରି ରଖେ ତାର ସେ ନିର୍ଦୟ ପ୍ରହାର ,

ହେ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ,ତୁମେ ବଡ ନିଷ୍ଠୁର .......

ଚାଷୀ କାନ୍ଦେ ଦେଖି ଚାଷ ର ସର୍ବନାଶ ,

ଶସ୍ୟ ବିନା କାଟେ ଦିନ ସତେ ଲାଗେ ଉପବାସ .

ମରୁଡି ତ ଦିଏ ଥାଇ ଦିଅଇ ହୁଙ୍କାର ,

ଚାରିଦିଗୁ ଶୁଭେ ଖାଲି କରୁଣ ହାହାକାର .

ସାଗର ର ବେଳାଭୂମି ରୌଦ୍ର କରଇ ଉତ୍ତପ୍ତ ,

ମିହୀର ବି ଅଧିରେ ବହି ଯାଏ ହୋଇ ତପ୍ତ .

ରାଜରାସ୍ତା ଶୂନ୍ୟ ଲାଗେ ,ସତେ ଘୋଟିଛି କି ବେଳ ,

ଏ ତ ସାରା ଜୀବ ଜଗତ ର ହୋଇଯାଏ କାଳ .

ଲାଜ ଲାଗେ ଦେଖି ଏ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ର ତାଣ୍ଡବ ଲୀଳା ,

ଅତି ଗର୍ବେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ ରଚୁଛି ଏ ଖେଳା .

ଅନ୍ଧ ଅବା ଗର୍ବି ଅବା ସେ ଏକ ପଥର ,

ହେ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ,ତୁମେ ବଡ ନିଷ୍ଠୁର ........