ଗଣେଶ କୁହନ୍ତି

ଗଣେଶ କୁହନ୍ତି ବାବୁରେ 

    ଯଦି କବିଟି ହେବୁ,

ସର୍ବଦା ମା'ବିଣାପାଣୀଙ୍କୁ

    ମନ ମଧ୍ୟେ ଜପିବୁ ।

କୂଟ କପଟ ତୋ ଦେହରୁ

    ଯେତେ ଦୂରେ ଫିଙ୍ଗିବୁ,

ଗର୍ବ ଅହଂକାର ହୃଦରେ

    ତିଳେହେଁ ନ ଆଣିବୁ ।

ନିଜର ପ୍ରଶଂସା କା' ଆଗେ

    କେବେ କରିବୁ ନାହିଁଁ,

ଯଦି ଜ୍ଞାନୀ କହୁ ତୋ ପାଖୁଁ

    ମାଆ ଯିବେ ଦୂରେଇ ।

ଲେଖନୀ ତୋହର ବାବୁରେ

    ଆଉ ଚାଲିବ ନାହିଁ,

ଯେତେ ଖୋଜିଲେ ବି ଶବ୍ଦଟି

    ଆଉ ପାଇବୁ କାହିଁ?

ଅନ୍ୟର କବିତା ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ

    ଯଦି ତୁ ପଢୁଥିବୁ,

ନିଜର ଜ୍ଞାନଟି ବଢିବ

    ତେଣୁ ଲେଖି ପାରିବୁ ।

ସାହିତ୍ୟ ଆସର ଗଲେ ତୁ‌

    ଯେତେ କବି ଦେଖିବୁ,

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯୋଡ‌ ହସ୍ତରେ

    ନମସ୍କାର କରିବୁ ।

ବେଶୀ ଶୁଣିବୁ ତୁ ଅଳପ‌

    ଚର୍ଚ୍ଚା ସେଠି କରିବୁ,

ଅନ୍ୟର କବିତା ଶୁଣି ତୁ

    ତାଳି ନିଶ୍ଚେ ମାରିବୁ ।

ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧନା ପଛେ ବାବୁରେ

    କେବେ ପଡ଼ିବୁ ନାହିଁ,

ସାଧନା ରଖିଲେ ସମ୍ମାନ

    ଆପେ ଆସି ମିଳ‌ଇ ।

ପଦପଦବୀରେ ଅନେକ

    ବାବୁମାନେ ଅଛନ୍ତି,

ସମସ୍ତେ ଲେଖନୀ ଚାଳନା

    କିବା କରିପାରନ୍ତି?

ସାରସ୍ବତ ଶିକ୍ଷା ସାଧନ

    ସରସ୍ବତୀଙ୍କ ଦାନ,

ସବୁଠାରେ ମିଳେ ଆଦର

    ପୁଣି ବଢେ ସମ୍ମାନ ।

ଅନ୍ୟର ଦୁର୍ଗୁଣ ନ ଦେଖି

    ନିଜ ତ୍ରୁଟି ଦେଖିବୁ,

ସମାଲୋଚନା ତୁ କାହାକୁ

    କେବେ ବି ନ କରିବୁ ।

ଅନ୍ୟର ପ୍ରଶଂସା ଶୁଣିଲେ

    ମନେ ଖୁସି ହୋଇବୁ‌ ,

ଅନ୍ଯଠୁଁ ଜ୍ଞାନ ଶିଖିବାକୁ

    ସଦା ଚେଷ୍ଟା କରିବୁ ।

ନିଜ ବାହାଦୂରୀ ଦେଖେଇ

    କେହି ବଡ ହୋଇନି,

ଅହଂ ଭାବ ରଖି ମାଆଙ୍କୁ

    କେହି ପାଇପାରିନି‌ ।

ଗଣେଶ କୁହନ୍ତି ବାବୁରେ

    ଯଦି କବିଟି ହେବୁ,

ସମାଜ ହିତରେ ବାରତା‌

    ଲେଖା ମଧ୍ୟେ ରଖିବୁ ।

ଯେଉଁ ବାଣୀ ତୁହି ଲେଖିବୁ

    ନିଜେ ତାକୁ ମାନିବୁ,

ନ ମାନି ଅନ୍ୟକୁ କହିଲେ

    ନିଜ ଜ୍ଞାନ ହାରିବୁ ।

 

କବିର କଲମ ଅଟ‌ଇ

    ଶକ୍ତିଶାଳୀ କମାଣ,

ଯାହା ଦ୍ଵାରା ସାରା ସଂସାରୁ

    ଦୂର ହୁଏ ଦୁର୍ଗୁଣ‌ ।

ଗଣେଶଙ୍କ ମୁଖ ବଚନ

    କବି ଲେଖକ‌ ଶୁଣ,

ଏକଥାକୁ ଯଦି ମାନିବ

    ପୂଜା ପାଇବ ଜାଣ ।

ସମସ୍ତେ ମରିବେ ଏଠାରେ

    ଜଣେ ମରିବ ନାହିଁ,

ଅମୃତ ସୃଜନୀ ଭିତରେ

    କବି ବଞ୍ଚି ରୁହ‌ଇ ।