ଗାଁ କୂଅ

ଗାଁ କୂଅ କଥା କହିବା ପାଇଁକି

ବଳିଅଛି ଆଜି ମନ

ଦି ତିନିଟା କୂଅ ଗାଁରେ ରହିଛି

ଲୋକ ଥିବେ ଶହେ ଜଣ ।

ଗାଁ କୂଅ ମୂଳେ ଚାନ୍ଦିନୀଟେ ନାହିଁ

ପଥର ଦୁଇ ତିନିଟା

ପଡିଛି ସେଇଠି ଲୋକମାନେ ଆସି

କାଚୁଛନ୍ତି ଲୁଗାପଟା ।

କୂଅ ଚଉଦିଗେ ଘାସବଣ ଦେଖ

ସଫାସୁତୁରା ହୁଏନି

କେଉଁଠି ଉଠିଛି କଣ୍ଟାଗଛ କାହିଁ

ନଡିଆ ଗଛ ଫଳିନି ।

ନଡିଆ ଗଛରେ ଗୋରୁ କେ ବାନ୍ଧିଲା

କହିବ କିଏ କାହାକୁ

କହିଲେ ସେ କଥା ଶୁଣିବ ବା କିଏ

ଉପାୟ ନାହିଁ ଏଥକୁ ।

କୋଡିଏ ପଚିଶି ହାତର ଦଉଡି

ଲାଗିଲେ ଆସିବ ପାଣି

ରାତିରୁ କୂଅରୁ ପାଣି ନେଉଥାନ୍ତି

ଗାଁ ବୋହୁ ଭୂଆଷୁଣୀ ।

ଦିନବେଳେ କେହି ପାଣି ନେବାପାଇଁ

କୂଅ ପାଖକୁ ଆସିଲେ

ଆଉ କା ସାଙ୍ଗରେ ଗପସପ କରେ

ଆଉ କାହାକୁ ଦେଖିଲେ ।

ଘରୁ ଯଦି ପାଣି ସରିଗଲା ତେବେ

ଦିନ ଅବା ରାତି ହେଉ

ଗାଁ କୂଅଟିରୁ ପାଣି କାଢି କେହି

ଘରେ ରଖି ଦେଇ ଯାଉ ।

କୂଅର ଢାଙ୍କୁଣୀ ନାହିଁ ସିନା ପାଣି

ଲାଗୁଛି ସୁସ୍ୱାଦୁ ଭାରି

ସୁଶୀତଳ ଜଳ ପିଇବାକୁ ମନ

ହେଉଥାଏ ସଦା ଘାରି ।

ଏବେ ଆମେ ଗାଁ କୂଅଟିକୁ ସଫା

ସୁତୁରା କରି ରଖିବା

ଜଳ ବିଶୋଧନ କରି ସେଇ ଜଳ

ବ୍ୟବହାର ହିଁ କରିବା ।

ଚାନ୍ଦିନୀ ଗୋଟିଏ ତିଆରି କରିବା

କୂଅର ଚାରିପାଖରେ

ନଡିଆ ଗଛ ଘାସ କଣ୍ଟାଗଛକୁ

କାଟି ଦେବା ତତ୍‌ପରେ ।

ଢାଙ୍କୁଣୀ ଗୋଟିଏ ଘୋଡାଇ ରଖିବା

ଜଳ ରହିବ ନିର୍ମଳ

ଅରଟୀ ଗୋଟିଏ ଲଗାଇବା ସୁବିଧାରେ

ଆଣି ହେବ ଜଳ ।