ଗାଆଁ

ଅପରୂପ ଶୋଭା ସଜାଇଛି ଗୋଭା

କବରୀରେ ଭରି ମଲ୍ଲୀ,

ସଜାଇ ଦେଇଛି ତନୁରୁ ତଳିପା

ମୁହଁ ଦେଖାଇବ ବୋଲି |

ସବୁଜ ଷ୍ଟଲକୁ ଦେହେ ପକାଇଛି

ସ୍କନ୍ଧରେ ଧଳା ଚୁନରି,

କାଉଁଶି ବଣରେ ଲହରୀ ମାରୁଛି

ପବନ ଚକା ଭଁଉରୀ |

ଦୂର ତାଳବଣ ଅବା ଆମ୍ବ ତୋଟା

ପିଲାଙ୍କ ବାଗୁଡ଼ି ଖେଳ,

ଦଳ ଦଳ ଝିଅ ବଉଳ ବେଣୀରେ

ହୋଇଥାନ୍ତି ସେଠି ମେଳ |

ଗାଆଁରେ ଏନ୍ତୁଡ଼ି ଗାଆଁରେ ଶ୍ମଶାନ

ଗାଆଁର ପୋଖରୀ ତୁଠ,

କଇଁ ପଦୁଅରେ ପୋଖରୀ ପାଣିରେ

ମୁହଁ ଧୁଏ ରଙ୍ଗ ଓଠ |

ଗାଆଁରେ ଜନମ ଗାଆଁରେ ମରଣ

ସବୁଠାରୁ ପ୍ରିୟ ଇଏ,

ସକାଳୁ ଉଠିଲେ ଗାଆଁ ମୁହଁ ଦେଖେ

ପୁଣ୍ୟ ଗାଆଁ ମାଟି ଛୁଏଁ |

ପ୍ରିୟ ପରିଜନ ସହୋଦରେ ଭରା

ଘର ଲାଗଇ ମନ୍ଦିର,

ପବିତ୍ର ଏ ମାଟି ମାଆ ମୋ ଦେବତା

ସବୁଠୁଁ ଲାଗେ ସୁନ୍ଦର |

ଜଗତର ଯଦି ପ୍ରିୟ ଜାଗା ଥାଏ

ସେହି ଅଟେ ମୋର ଗାଆଁ,

ତାର ପୂଜା ଲାଗି ସଦା ତତପର

ମୁଖେ ଧରେ ତାର ନାଆଁ |

ତାର ବଣବିଲ ମନ୍ଦିର ପୋଖରୀ

ପାଦ ଥାପି ଦେଲି ଯେବେ,

ମନ ପୁଲକିତ ଦେହରେ ମହକ

ଫୁଲ ଭରିଦେଲା ତେବେ |

ମୋ ବହିଟିର ପ୍ରଥମ ପୃଷ୍ଠାରେ

ଆମ ଗାଆଁ କଥା ଲେଖା,

ଗାଆଁ ମାଆ ମୁହଁ ତହିଁ ଦିଶିଯାଏ

ପବିତ୍ର ମହିମା ଯୋଖା |

ପ୍ରିୟ ଗାଆଁ ମୋର ସବୁଠୁଁ ମଧୁର

ମୋ ଜୀବନ ତହିଁ ବନ୍ଧା,

ପରାଣ ପକ୍ଷୀଟି ଉଡ଼ିବୁଲେ ତହିଁ

ମହକେ ବଜନୀଗନ୍ଧା |