ଏକାକୀ ଜୀବନେ

ଗଢିଛି ସମାଜ ନିଜେ ହିଁ ମଣିଷ

     ବଞ୍ଚିବାକୁ ସୁବିଧାରେ,

ଯାହା ପ୍ରୟୋଜନ ମିଳିଥାଏ ତାକୁ

     ଅନ୍ୟର ସହାୟତାରେ ।

ଏକାକୀ ଜୀବନ ଅତି ଦୁର୍ବିସହ

     ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ କଟେ ଦିନ,

କହିବାକୁ କିଛି ହୃଦୟ ବେଦନା

      ସାଥି ଖୋଜୁଥାଏ ମନ ।

ସୁଖେ ବଞ୍ଚିବାକୁ ସଭିଙ୍କ ଜୀବନେ

     ଲୋଡ଼ାହୋଇଥାଏ ପ୍ରୀତି,

ପିତାମାତାଙ୍କର ସେନେହ ଆଦର

     ଆତ୍ମୀୟଙ୍କ ହସ କିଛି ।

ଏକାକୀ ରହିଲେ ମନେ ଜଳେ ସଦା

     ଅଶାନ୍ତିର ଦାବାନଳ,

ବିରସତା ତାର ଚିର ସହଚର

     ଆଉ ଆଖି ଅଶ୍ରୁ ଜଳ ।

ହୁଏ ବିଦାରିତ ହୃଦୟ ତାହାର

     ଅତୀତକୁ ଝୁରି ଝୁରି,

ପିଲାଦିନ ଠାରୁ ଯେତେ ଅନୁଭବ

     ଥିଲା ସମ୍ପର୍କର ଡୋରି ।

ଦେହ ଖୋଜେ ଦେହ ମନ ଖୋଜେ ମନ

      ପ୍ରୀତିର ପରଶ ପାଇଁ,

ସବୁ ଜୀବଙ୍କର ଆଦିମ ପ୍ରବୃତ୍ତି

      କେହି ଛାଡି ପାରିନାହିଁ ।

ରିକ୍ତ ହୃଦୟରେ ସାଇତା ସ୍ମୃତିରେ

      ପ୍ରୀତି ଛବି ଭାସିଯାଏ,

ନଥାଇ ଠିକଣା ତଥାପି ହୃଦୟେ

      ଦୁଃଖ ଦେଇ ଚାଲିଥାଏ ।

ଦେଖେ ନିତି ସଦା ଅନ୍ୟର ଜୀବନ

      ପ୍ରୀତି ପ୍ରଣୟର ଛବି,

ଶୁଣି ପିଲାଙ୍କର ଛୋଟ ସବୁ ଅଳି

      ଦୁଃଖ ଭରେ ଭାବି ଭାବି ।

ଏକାକୀ ଜୀବନେ ବିକୃତ ମନରେ

     ଭରେ ଅପରାଧ ନିଶା,

ପାଦ ଖସିଗଲେ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ

     ଜୀବନର ସବୁ ଆଶା ।

ଅଭିଶପ୍ତ ଅଟେ ଏକାକୀ ଜୀବନ

     ସତେ ଅବା ନିର୍ବାସନ,

ସମୟର କିଛି ପାର୍ଥକ୍ୟ ନଥାଏ

     ଦିବା ରଜନୀ ସମାନ ।