ଏଇ ତ ଜୀବନ ଧନ ...

ସମୟର ଚକ ଗଡି ଚାଲେ ,

କାଳଚକ୍ର ତା ସଙ୍ଗେ ଚାଲେ,

ବିଧାତା ତ କପାଳେ ଲେଖିଲେ ,

ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ସଭିଙ୍କ କର୍ମ ତୁଲେ ,

ବଞ୍ଚିବାର ଏ ତ ଏକ କାରଣ 

ଏଇ ତ ଜୀବନ ଧନ ....

ମର ଏ ଶରୀର ଆତ୍ମା ତ ଭିନ୍ନ ,

ଘାତ ପ୍ରତିଘାତ ଦିଏ କିଛି ଚିହ୍ନ ,

କର୍ମ ବିନା ଜୀବନ ନୁହଁଇ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ,

କର୍ମ କେବେ କରେ କିଛି ହୃଦୟୁ ବିଚ୍ଛିନ୍ନ,

ଏଇ ତ ଜୀବନ ଧନ ......

ବଞ୍ଚିବା ମରିବା ତ ବିଧିର ବିଧାନ ,

ଯୋଡ଼ଇ କେବେ କରେ କେବେ ଭିନ୍ନ,

ଦିଅଇ ଯାତନା କେବେ ରଖେ ସେ ପ୍ରସନ୍ନ ,

ସୃଷ୍ଟି କରେ ସମ୍ପର୍କ କରାଏ ମିଳନ ,

ଏଇ ତ ଜୀବନ ଧନ ...

ଆସକ୍ତିରେ ଭରେ କେବେ ଅମାନିଆ ମନ ,

କେବେ ପୁଣି ଜାଗି ଉଠେ ଆତ୍ମ ସ୍ୱାଭିମାନ ,

ଆତ୍ମା କିନ୍ତୁ ନୁହଇ କାହାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ୱାଧୀନ , 

ସମୟ ଓ କାଳର ଶୁଣଇ ସେ ଆହ୍ୱାନ ,

ଏଇ ତ ଜୀବନ ଧନ .....

ବାଲ୍ୟ କାଳେ କରେ ହସି ଖୁସି ରସ ପାନ ,

କୈଶୋରରେ କିଛି କଷ୍ଟ କରେ ଆଲିଙ୍ଗନ ,

ଯୁବାବସ୍ଥେ ମୋହେ କରେ କେବେ ସ୍ୱାର୍ଥ ବିଷ ପାନ ,

ପ୍ରୌଢାବସ୍ତେ କରେ କେବେ ଅଭିମାନ ,

ଏଇ ତ ଜୀବନ ଧନ ......

ଅର୍ଥହୀନ ନୁହେଁ, ନୁହେଁ ସେ ବିବେକହୀନ ,

ସ୍ରଷ୍ଟାର ଉତ୍ତମ ସୃଷ୍ଟି ଏ ମଣିଷ ଜୀବନ ,

ନୁହଁଇ ସେ ପାଷାଣ କି ବୁଦ୍ଧିହୀନ ,

ପ୍ରେମ ରସେ ଆବଦ୍ଧ ସେ ଦେଖଇ ସପନ ,

ଏଇ ତ ଜୀବନ ଧନ .....

ଦେଖେ ସେ ସପନ କେତେ, କିନ୍ତୁ ସବୁ ହୁଏ ରଙ୍ଗହୀନ ,

ଯେବେ କରେ କର୍ମ ହୋଇ ସେ ଧର୍ମହୀନ ,

ବିବେକ ଓ ବିଚାରକୁ କରେ ମନୁ ଛିନ୍ନ ,

ସ୍ଵାର୍ଥେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ କରଇ ସେ କେତେ କେତେ ଅପକର୍ମ ,

ଏଇ ତ ଜୀବନ ଧନ .....

କରି ଅପକର୍ମ ହରାଏ ସେ ନିଜ ଜ୍ଞାନ ,

ହୁଅଇ ସେ ପଥହରା କରେ ପ୍ରଳାପ ହୋଇ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ,

ଦୁନିୟା ରଙ୍ଗମଞ୍ଚେ ତା ନାଟକ ହୁଅଇ ଶୂନ୍ୟ ,

କରଇ ସେ ଶେଷ ଯାତ୍ରା ଜୀବନ ପଥରେ ହୋଇ ଚେତାହୀନ ,

ଏଇ ତ ଜୀବନ ଧନ ....

ଆସିଥାଏ ଶୂନ୍ୟ ହସ୍ତେ ଯାଏ କରି ହସ୍ତ ଶୂନ୍ୟ ,

ଏ ଦୁନିଆ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚେ ରଚଇ

ନାଟକ କଳାକାର ସମ ,

ଏ ତ ସବୁ ସେହି ବିଧିର ବିଧାନ ,

ଛାଡି ଯାଏ କିଛି ମାନ ସମ୍ମାନର କୀର୍ତ୍ତିମାନ ,

ଏଇ ତ ଜୀବନ ଧନ ......