ଏ ମୂର୍ଖ ମନୁଷ୍ୟ

ସକାଳ ହୋଇଲେ କ୍ରୋଧରେ ଜର୍ଜର

    ଆମ ଏ ମନୁଷ୍ୟ ଜାତି

ପର ନିନ୍ଦା କରି   ଦିନଯେ ବିତାନ୍ତି

      ବୋଲାନ୍ତି ନିଜକୁ ସତୀ ।

ନିଜ କାଠ ପଛେ ଉଇ ଖାଉ ଥାଉ

    ପକାନ୍ତିନି କେବେ ଆଖି

ପର ନିନ୍ଦା କରି ଦିନ ବିତୁଥାଏ

    ଲୋଡ଼ା କି ହେବ ପୀରତି ।

ତୁଣ୍ଡେ ଧରି ଗାଳି ଯାଆନ୍ତି ସେ ଜଳି

     ଭାବନ୍ତି ନିଜକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ମିଛରେ ,ମିଛରେ ଭଲେଇ ହୁଅନ୍ତି

   ସର୍ବାଦ ଦେଖାନ୍ତି ନୋଟ ।

ଆଜି ଅଛି ଯିଏ କାଲିକି ନଥିବ

    ତାକୁ କେ ପାରିଛି ଜିଣି

ତାକୁ ଧରି ଆଜି ଫୁଟାଣି ମାରୁଛ

  ତାକୁ କେ ପାରିଛି ଗଣି ।

ଏ ମୂର୍ଖ ମନୁଷ୍ୟ ଜାଣି ସେ ପାରୁନି 

    କେତେ ଦିନ ଏହି ଜୀବ

କେବେ ଲିଭି ଯିବ ସଂସାର ସାଗରୁ

    ପାଲଟିଯିବ ସେ ଶବ ।

କେଉଁ ସମ୍ପତ୍ତି କୁ ସାଥେ ନେଇ ଯିବ

    ଭାବ ହେ ମନୁଷ୍ୟ ଜାତି

ସୁକର୍ମ କରିଲେ ସାଥେ ଧରି ଯିବ

     ଝୁରିବ ତମରି ମାଟି ।