ଏ ଭାଗ୍ୟର ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ କେବେ

ସୁଖତ ରହିଛି ଆରପାରିରେ

ଦୁଃଖତ ରହିଛି ପଡିଶା ଘରେ,

ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ବଂଧା ପଡିଛି

କୁବେର ପାଖେ |

ଭଣ୍ଡାର ଘର ପଡିଲା ଖାଲି

ପାକଶାଳେ ଗଡୁଛି ଶୂନ୍ୟହାଣ୍ଡି

ଜୀବନ ବିକଳେ ଜୀବ ଜୀବାତ୍ମ୍ୟ 

ଭାଙ୍ଗୁଛି ହାଣ୍ଡି  |

ଭାଗ୍ୟ ତ ଆସିଛି 

ଦିନରେ ରାତିକୁ ନେଇ

ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ ଆଲୋକ

ଟିକେ ପାଇଵା ପାଇଁ

ସମୟକୁ ପଚାରେ

କାହାକୁ ନେଇ ବଞ୍ଚିବି ଓ ବଞ୍ଚାଇବି,

ଖୁସି କାନ୍ଦୁଛି ଲୁହ ଗଡାଇ |

ଆକାଶ  

ବଢାଏ ହାତ ପୋଛି

ଦେଵାକୁ ଲୁହ ତାହାର

ଝଡ଼ ବତାସ  

ଭାଙ୍ଗିଦିଏ ତା ହାତ |

ପୃଥିବୀ କାନ୍ଦୁଛି ଅସହାୟ ହୋଇ

ସାହାରା କାହାକୁ ପାରୁନି ଦେଇ

ହାତ ଟେକି ଦେଇ କହୁଛି

ହେ ବିଧାତା ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା 

ସବୁଜ ଫୁଲ କଢ଼ିକୁ

ଦଂଶନ ନ କରି

ସୃଷ୍ଟିକୁ ଭଷ୍ମ କରନା

ଗରଳ ଢାଳି  |

ସନ୍ତାନ ଜୁଇର ବିଭୂତି

ଦେହରେ ନ ବୋଳ ଆଉ  

ମାଆ ହୋଇ ମାଟିର ଛାତିକୁ

ପଥର କଲ,

ଖୁସିକୁ ଚାହିଁ  

ଆଖିର ପାଣି ଆଖିରେ ମଲା

ଦୁଃଖର ସୀମା ଟପି

ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ବଞ୍ଚିଵା ଆଉ କେତେ ରାତି  କେତେ ଦିନ

ହେ ବିଧାତା କହି କି ପାରିବ  

ଏ ଭାଗ୍ୟର ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ କେବେ ???