ଦୁଃଖିନୀ କପୋତୀ

ଶୁଣ ଶୁଣ ପିଲେ କଥାଟିଏ ଭଲେ

   କପୋତୀ ଦୁଃଖ କାହାଣୀ

ମନ ଭିଯି ଯିବ ହୃଦୟେ ରହିବ

    ନେତ୍ରୁ ବୋହିଯିବ ପାଣି l

ଅଗନା ଅଗନି ବନସ୍ତରେ ଥିଲେ

    କପୋତ ଦମ୍ପତ୍ତି ଯୋଡ଼ି

କାଳ ହରୁଥିଲେ ଅତି ହରଷରେ

    ଅରଣ୍ୟ ଅରଣ୍ୟ ଉଡ଼ି l

କାଳେ ଜନ୍ମି ତାଙ୍କ ଶାବକ ଗୋଟିଏ

     ଡଉଲ ଡାଉଲ ଭାରି

ଶାବକ ରାବରେ ଭାବ ଅଭାବରେ

    ବସା ଗଲା ତାଙ୍କ ପୁରି l

ଖୁଆନ୍ତି ଶାବକେ ଥଣ୍ଟେ ଘେନି ଆସି

    ଶସ୍ୟକଣା ମାନ ଖୋଜି

ଏକ ଦିନେ ଦେଖି କାକ ଛୁଆଟିଏ

      ଅରଣ୍ୟେ ପଡ଼ିଛି ଭିଜି l

ଛୁଆଟିକୁ ତହୁଁ ଉଠାଇ ଆଣିଲେ

     ଆନନ୍ଦରେ କରି କୋଳ

କପୋତ ବସାରେ ଦୁଇ ଛୁଆ ମିଶି

    ଖେଳନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ ଖେଳ l

କାକ ଛୁଆଗୋଟି ସୁଚତୁର ଅତି

      କପୋତ ସରଳ ଅତି

ସ୍ୱଭାବେ ସରଳ ଶାବକଟି ପାଇଁ

    କପୋତେ ଚିନ୍ତାରେ ଥାନ୍ତି l

କପୋତେ ଚିନ୍ତିଲେ ବୁଦ୍ଧି ପରଖିବା

       ଆମ ଦୁଇ ଛୁଆଙ୍କର

ଧାନ ଆଣିଦେଲା କପୋତୀ ଛୁଆଙ୍କୁ

      ପୁରି ରହିଥିଲା ଶେର l

ଶେର ଦୁଇ ଦେଇ କପୋତୀ କହଇ

   ଶୁଣ ଆରେ ମୋର ପିଲେ

ଧାନ କୁଟିଆଣ କେ କେତେ ତଣ୍ଡୁଳ

    ଘେନିଆସ ଦେଖେ ଭଲେ l

ତଳେ ଚଷୁ ରଖି କାକର ଛୁଆଟି

      ଚାଉଳରେ କରି ପୁର୍ଣ୍ଣ

ଶେର ରଖିଦେଲା ମାଆକୁ କହଇ

     ଜନନୀ ତଣ୍ଡୁଳ ଘେନ l

କପୋତ ପିଲାଟି ତଣ୍ଡୁଳକୁ ତଳେ

    ଉପରେ ଥୋଇ ଚଷୁକୁ

ରାଗ ଚଢ଼ିଗଲା ପଞ୍ଚମରେ ତହୁଁ

   କପୋତୀ ମାତା ମୁଣ୍ଡକୁ l

ଆରେ ଆରେ ମୂର୍ଖ ଭାଇକୁ ଦେଖ

     ତୁ ଚଷୁ ଆଣି ଅଛୁ ଭରି

ବାଡ଼ିଟିଏ ଧରି ଛୁଆକୁ ପ୍ରହାରି

     ପକାଇଲା ତହୁଁ ମାରି l

ପରେ ଦେଖେ ତହୁଁ ଦୁଇଟି ଶେରରେ

       ସମାନ ତଣ୍ଡୁଳ ଅଛି

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ତହୁଁ କପୋତୀ ମାତାର

     ବାକ୍ୟ ନସ୍ଫୁରିଲା କିଛି l

ସେହିଦିନୁ ପିଲେ ତରୁଡାଳେ ଥାଇ

    ଗୁମୁରେ କପୋତୀ ମାତା

ଶେରକ ପୁରିଲା ମାଣକ ପୁରିଲା

    ଉଠରେ ଉଠରେ ପୁତା l

ଫୁଟିଲା କେତକୀ କଥା ମୋ ଏତିକି

    ଦୁଃଖିନୀ କପୋତୀ ବାଣୀ

ଆଗପଛ ଚିନ୍ତି କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିଲେ

      ପ୍ରମାଦ ନପଡ଼େ ପୁଣି l