ଦୁହିତା

ଦୁଇ କୁଳ ପାଇଁ ହିତ କରେ ବୋଲି

ନାମ ତାର ଅଟେ ଦୁହିତା

ଜୀବନ ସାରା ସେ ଖୁସି ବାଣ୍ଟିଚାଲେ

ନକରି ନିଜର ଚିନ୍ତା ।

ନାହିଁ ତାର ମାନ, ନାହିଁ ଅଭିମାନ

ନାହିଁ ପୁଣି ହିଂସା ଦ୍ଵେଷ

ପର ଖୁସି ପାଇଁ ନିଜ ଜୀବନକୁ

କରିଦିଏ ଦିନେ ଶେଷ ।

ବାପ ମା ଙ୍କର ଜୀବନ ତ କେବେ

ଶାଶୁଘରର ପୁଣି ସମ୍ମାନ

ସବୁ ଝଡ଼ଝଞ୍ଜା ଅତିକ୍ରମ କରେ

ସହି କେତେ ଅପମାନ ।

ଜୀବନର ଯେତେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦୁଃଖକୁ

ହସି ହସି ସହିଯାଏ

ସେସବୁକୁ ସହି ଶେଷରେ ଦିନେ ସେ

ପଥର ପାଲଟି ଯାଏ।