ଦରବାର

ନୂଆ ବରଷର ବିଭୁ ଦରବାରେ ସିଂହାସନେ ଜଗନ୍ନାଥ,

ଦୁଃଖୀ-ରଙ୍କି ଭକ୍ତ ଗରିବ ବେକାର ଯୋଡ଼ି ରହିଥିଲେ ହାତ ।

ପ୍ରଭୁ ପଚାରିଲେ କୋମଳ ସ୍ଵରରେ ହସହସ ଥିଲା ମୁହଁ,

କି' ଦୁଃଖରେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଛ ସଭିଏଁ ଜଣ ଜଣକରି କୁହ ।

କେଉଁ ଦରବରେ ସୁଖୀହେବ ତୁମେ ତୁମଦୁଃଖ ହେବଦୂର,

ମନଖୋଲି କୁହ ମୋ ସନ୍ତାନଗଣ ତିଳେ ବି ରଖନି ଡର ।

ଗରିବ ଲୋକଟି କହିଲା- ପ୍ରଭୁ ହେ ମୋ ପରି କେ ଦୁଃଖୀ ନାହିଁ,

ରୋଗିଣା ବୁଢୀଟି ପଚାରିଲା ପ୍ରଭୁ ରୋଗହେଲା କାହିଁ ପାଇଁ ?

ବୁଢାଟିଏ କହେ- ବଳ ହଟିଗଲା କାମକୁ ପାରୁନି ଆଉ,

ବୃଦ୍ଧକାଳ ଦୁଃଖ ସଂସାରରେ ନାହିଁ ପୁଅ ଝିଅ ଥାଉଥାଉ ।

ଅନ୍ଧଟିଏ କହେ- ଆଖି ନ ଥିବାରୁ ମୋ ଜୀବନ ଅକାରଣ,

କାଲ କହେ- ପ୍ରଭୁ ସୁଖିହେବି ମୁହିଁ ଶୁଣିଲେ ମୋ ଦୁଇକାନ ।

କୁଜା ମନକଥା ବୁଝିଗଲେ ପ୍ରଭୁ କୁଜ ତ ସାଧୁଛି ଦାଉ,

ଛୋଟା କହେ- ପ୍ରଭୁ ଅପାରଗ ମୁହିଁ ଦୁଇଗୋଡ଼ ଥାଉଥାଉ ।

ଜଡା-ଜାଡ଼ି ଆଉ ଖନା-ଖନୀ ବସି ହେଉଥିଲେ ଠରାଠରି,

ଭିକାରୀଟି ଆସି କହିଲା- ସହଜେ ଥାଳ ମୋର ଯାଉପୂରି ।

ବେକାର ଯୁବକ କହିଲା- ବାପାର ମୁହିଁ ତ ବେକାର ପୁଅ,

ଅଳପ କାମରେ ବହୁତ ଦରମା ଚାକିରି ଖଣ୍ଡିଏ ଦିଅ ।

ଯୁବତୀ ଜଣକ ହାତଯୋଡ଼ି କହେ-ମୋ କଥା ଶୁଣିମା ହେଉ,

ଯାହାର ହାତକୁ ଧରିଥିଲି ପ୍ରଭୁ ସିଏ ତ କାହାର ଆଉ ।

ଲେଖକ ବିଚରା କାଖରେ ଜାକିଛି ବିଡ଼ାଏ ତା' ପାଣ୍ଡୁଲିପି,

କହିଲା- ପ୍ରଭୁ ହେ ଦୁଃଖ ଦୂର କର ପାରୁନାହିଁ ବହି ଛାପି ।

ଛାତ୍ର-ଛାତ୍ରୀ ଦୁହେଁ ବିକଳେ କହିଲେ-ଚାକିରି ତ ଆଉନାହିଁ,

ପରୀକ୍ଷା ଝମେଲା ଉଠିଯାଉ ପ୍ରଭୁ ବଡ଼କଷ୍ଟ ସେଥିପାଇଁ ।

ଚାକିରିଆ ବାବୁ କହିଲେ-ପ୍ରଭୁ ହେ, ସବୁ ତ ନିଅଣ୍ଟ ହେଲା,

ଯେତେ ଟିଏ, ଡ଼ିଏ ମିଳିଲେ କି ହେବ ଟିକସରେ ସବୁଗଲା ।

ବ୍ୟବସାୟୀ ଭାଇ ସଭିଙ୍କୁ ଅନାଇଁ କହିଲେ-ଶୁଣନ୍ତୁ ପ୍ରଭୁ,

ଏତେ କଷ୍ଟକରି ରୋଜଗାର କରୁ ଟିକସ କାହିଁକି ଦେବୁ ?

ଓକିଲ କହିଲେ-ଆମେ ବୁଦ୍ଧିଜୀବୀ ଧନ ଆଣୂ ବୁଦ୍ଧି ବିକି,

ଅବୁଝା ଅଡୁଆ ହେଉ ଏ' ଦୁନିଆ ନ ରହୁ ଆମର ବାକି ।

ଡାକତର ବାବୁ ଯନ୍ତ୍ରୀ ସଙ୍ଗେ ମିଶି କହିଲେ-ପ୍ରଭୁ ହେ ଶୁଣ,

ବହୁ ଖର୍ଚ୍ଚକରି ପାଇଛୁ ଚାକିରି ଜନତା ଶୁଝନ୍ତୁ ଋଣ ।

ମନ୍ତ୍ରୀ ଠିଆହେଇ କହିଲେ- ପ୍ରଭୁ ହେ ଚିନ୍ତା କରନାହିଁ ମନେ,

ସଭିଙ୍କର ଦୁଃଖ ଦୂର କରିବି ମୁଁ ଭୋଟରେ ଯଦି ଜିଣେ ।

ଆଉ ଯେତେ ଥିଲେ ଜଣ ଜଣକରି କହିଲେ- ସେ ମନକଥା,

ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ ବସି ସିଂହାସନେ ପାଇଲେ ବହୁତ ବ୍ୟଥା ।

କହିଲେ- ମୁହିଁ ତ ବସିଛି ମଉନେ ଦେଖୁଛି ଜଗତ ଜନ,

ଦୁଃଖ ସୁଖ ସିନା ନିଜ ଅନୁଭବ ବଡ଼-ସାନ ନିଜମନ ।

ପାଇଛ ଯା' ତୁମେ ଭୁଲି ତା'ର ସୁଖ ଦୁଃଖକୁ କରିଛ ସାର,

ନିଜଦୋଷ ପାଇଁ ପ୍ରାଣୀ ଦୁଃଖପାଏ ନିଜପାଇଁ ନିଜେଭାର ।

ଆନକଥା ଟିକେ ଭାବି ଦେଖିନିଅ ତୁମଠୁଁ ଯେ ବେଶି ଦୁଃଖୀ,

ପରସୁଖ ଦେଖି ଯିଏ ଖୁସିହୁଏ ସେହି ହେବ ଏକା ସୁଖୀ ।

ସଦବୁଦ୍ଧି ଜ୍ଞାନ ଧର୍ମ ସତ୍ୟ କଥା କେହି ତ କହିଲ ନାହିଁ ?

ତୁମ କର୍ମଫଳ ତୁମେ ହିଁ ଭୋଗିବ ସେ ସବୁ ଦେଇଛି ମୁହିଁ ।