ଦିବ୍ଯ ଦୃଷ୍ଟି

ଦିବ୍ଯ ଦୃଷ୍ଟି ତୁମ ଅଛି ବୋଲି ପ୍ରଭୁ

ପାର ତୁମେ ସବୁ ଦେଖି ,

ବିଶ୍ବ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ ଚଳାଉଛ ତୁମେ

ଭଲ ମନ୍ଦକୁ ପରଖି ।

ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ଦେଲ ଦିବ୍ଯଦୃଷ୍ଟି ତୁମେ

ଦେଖିଲେ ସେ ବିଶ୍ବରୂପ ,

ସେତିକି ସୌଭାଗ୍ୟ ଦେଲ ତୁମେ ତାଙ୍କୁ

ଜାଣିଲେ ତୁମ ସ୍ବରୂପ ।

ଦିବ୍ଯଦୃଷ୍ଟି ବଳେ ସଞ୍ଜୟ ଦେଖିଲେ 

ମହାଭାରତର ପର୍ବ ,

ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର ଆଗେ ବଖାଣୁଥିଲେ ସେ 

ଯୁଦ୍ଧର ବାରତା ସର୍ବ ।

ଅସାଧ୍ୟ ସାଧନ କରନ୍ତି ଯେ ପୁଣି

ମୁନି ଋଷି ଗଣ ଯେତେ,

ଦିବ୍ଯଦୃଷ୍ଟି ତାଙ୍କ କରନ୍ତି ଉନ୍ମୁକ୍ତ

ଜନ କଲ୍ଯାଣର ହିତେ ।

ଏ ମାନବ ପାଶେ ନାହିଁ ଦିବ୍ଯଜ୍ଞାନ 

ନାହିଁ ଯେ ଦିବ୍ଯ ଚେତନା

କଳିର କଳୁଷ ଦେହେ ବୋଳି ହୋଇ 

ସର୍ବେ ହୋନ୍ତି ଆନମନା ।

ତୁମ ଦିବ୍ଯଦୃଷ୍ଟି ଦିଅ ପ୍ରଭୁ ଥରେ

ମାନବ ସମାଜେ ଭରି ,

ଦିବ୍ଯ କର୍ମ କରି ଦିବ୍ଯ ଜ୍ଞାନ ଧରି

ଭବୁ ହୋଇଯିବେ ପାରି ।