Library
Profile
ଧୂଳିକଣାଟିଏ ମୁଁ
ଧୂଳିକଣାଟିଏ ମୁଁ
ଗଣାନୁହେଁ କେଉଁଥିରେ
ସାମାନ୍ୟ ମୁଁ ଧୂଳିକଣାଟିଏ
ଅସ୍ତିତ୍ବ ମୋ କେତେ ଯେ ନଗଣ୍ଯ
ଫୁଙ୍କିଦେଲେ ମୁଁ ଯେ ଉଡିଯାଏ
ଚାହେଁନାହିଁ କିଛି ପରିଚୟ
ଦୁଃଖ ସୁଖ ଦୁନିଆର ସାଥୀ ହୋଇ
ଜିଇଁବାକୁ ଚାହେଁ
ମୋତେ କିଏ ବୁଝୁକି ନବୁଝୁ
ତିଳେ ନାହିଁ ଭୟ
ହୃଦୟକୁ କରି କରି ଜୟ
ଯେତେ ଜୀବ ଦୁନିଆରେ
ମୋ ଦେହେ ମିଶାଏ ।।
ଜାଣିଛ କି କେତେ ପୀଡା
ଯନ୍ତ୍ରଣା ମୁଁ ସହେ
ଏତେ ଟିକେ ଅସ୍ତିତ୍ବ ଭିତରେ ମୋର
କେମିତି ମୁଁ ଲୁହ ନଈ ନିତି ପିଉଥାଏ
ତଥାପି ମୁଁ ହାରେ ନାହିଁ
ତଥାପି ମୁଁ ଥକେ ନାହିଁ
ମରି ମରି ଜିଇଁବାକୁ ସଦା ଭଲପାଏ
କେତେ ପାଦେ ଚାପି ହୋଇ
ପଡି ଉଠି ଚାଲିବାକୁ ପଣ କରିଥାଏ
ଆଉ କିଛି ଭାବିବାକୁ ମୋତେ ବେଳ କାହିଁ !
ମୁଁ ତ ଚାହେଁ ମୋ ହସର ବର୍ଷାରେ
ଆନ ମୁଖ ଅଶ୍ରୁ ଯେତେ
ଦେବାପାଇଁ ଧୋଇ ।।
ଧୂଳିକଣାଟିଏ ହୋଇ
ଧରାପରେ ପଡିବାରେ ସାର୍ଥକତା ଅଛି
ଏକଥା ଜାଣିଛି
ଅହଂକାରର ମୁଁ କାର ଭିତରେ
ଜୀବନ କି ଅଛି !
ଛୋଟ ସିନା ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖେ
ପବନ ପଣତ ଧରି ଛୁଇଁବାକୁ
ନୀଳ ଆକାଶକୁ
ଏ ଜୀବନ ଦୁଇଦିନ ଆଜି ଅଛି କାଲି ନାହିଁ
ବଡପଣ କାହିଁ ଏଠି କାହିଁ'
ଇଛା ମୋର
ଏଇ କଥା ଏ ବିଶ୍ବକୁ ଜଣେଇ ଦେବାକୁ ।।
