ଧୂଆଁ

ଏଇ ଦେଖ ଦୂର ଦିଗବଳୟକୁ,

ଭାସି ଆସୁଚି ପବନ ବେଗରେ ,ବିଶାକ୍ତ ଧୂଆଁ

ବିନାଶ ପ୍ରକୃତିର,

ସତେ ଯେମିତି ମାନବ ଯାତି,

ନିଜ ପାଇଁ ନିଜେ ରଚୁଚି ବିନାଶ,

ଆଖି ଖୋଲିକି ଥରେ ଦେଖ,

ନିଜ ହାତେ ନିଜ ପାଇଁ ନିଜେ ରଚୁଥିବା,

ମୃତ୍ୟୁର ବିଭିଷିକା l

କଣ ଭାବୁଚ ବିନାଶ ପ୍ରକୃତିର ହଉଚି,

ନା ନା ନା ; ବିନାଶ ତ ଆମର ହଉଚି,

ମାଟିରେ ଲୋଟି ଯିବେ ପଶୁପକ୍ଷୀ,

ପବନରେ ଭରିଯିବ ବିଶ,

ସେ ବିଷ ଆମକୁ ଶୋଷି ନେବ,

ଏ ପ୍ରକୃତିର ତାଣ୍ଡବ ନୁହେଁ,

ଏତ ଆମ ପାପର ଦଣ୍ଡ,

ଚାରିଆଡ଼େ ସୁ ସଜ୍ଜିତ କାରଖାନା,

ତା ଭିତରେ ବନ୍ଦୀ ଏ ମଣିଷ,

ସ୍ୱାଥି ଏ ମାନବ ନିଜ ଖୁସି ପାଇଁ

ପ୍ରକୃତି ସାଥେ ଖେଳୁଚି,

ବିଶାକ୍ତ ଧୂଆଁ ବାୟୁ କୁ,

ବିଶାକ୍ତ କରିସାରିଲେଇ,

ବାସ ବାକି ଅଛୁ ଆମେ ।