ଧନ୍ୟ ତୁ ମାନବ

ନୟନ ନୁହଁଇ ନଈ କି ପୋଖରୀ
                  ଭରି ଥାଏ ସେତ ଲୁହର ବାରି ।
ଚରିତ୍ର ନୁହଁଇ ଲୁହାରେ ତିଆରି
                    କଳଙ୍କ ଲାଗୁଛି କାହାକୁ ଧରି।
ଶତ୍ରୁ ନୁହେଁ ଏକ ବୃକ୍ଷର ମଞ୍ଜି
                 କିପରି ବଢୁଛି ସଂସାରେ ଆଜି । 
ଆତ୍ମ ସମ୍ମାନଟା ଶରୀର ହିନ
                 ଘାଇଲା ହେଉଛି କହେ ସୁଜନ ।
ମଣିଷ ହୃଦୟ କରେ ସ୍ପନ୍ଦନ
                 କିପରି ହେଉଛି ଆଜି ପାଷାଣ ।
ଇଜ୍ଜତ ମହତ ନୁହେଁ ଜିନିଷ
                 ତଳେ ପଡିଗଲେ କିପରି ନାଶ ।
ଦେଖି ହୁଏ ନାହିଁ କଥା ଆଘାତ
                   ଶୁଣିଲେ ମଣିଷ କ୍ଷତ ବିକ୍ଷତ ।
ମଣିଷ ସ୍ଵଭାଵ ନ ହୁଏ କଳି 
                ଋତୁ ନୁହେଁ ସେତ ଯାଏ ବଦଳି ।
ସଂସାର କହୁଛି ମାନବ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
                     କିପରି କରୁଛୁ ତୁହି ଅନିଷ୍ଟ ।
ଧନ୍ୟ ତୁ ମାନବ ତୋର ସମାଜ
                  କିପରି ହେଉଛୁ ତୁ ସଜବାଜ ।
ବଦଳିବ ଯଦି ଆମ ସ୍ଵଭାଵ
                    ରହିବନି ଆଜି କିଛି ଅଭାବ ।