ଧୈର୍ଯ୍ୟ

କୃଷକ କୋଦାଳ ର ଠନ୍ ଠନ୍ ଶବ୍ଦ ରୁ

ଉପାସିଆ ଡାକ ଟିଏ ଶୁଣିଥିଲି ଦିନେ।

ଶୁଖିଲା ନଡ଼ା କୁ ଚୋବାଉ ଥିବା

ଶବ୍ଦ ରୁ ବନ୍ଧନ ର ଧୂନି ଟିଏ ଶୁଣିଥିଲି,

ସେଦିନ "ପାପା"ଙ୍କ କୋଳରେ ବସି

ଅନେକ କାନ୍ଦିଥିଲି............।

ବିନା ଦୋଷରେ ନିରୀହ ବଳଦ କୁ

ବାଜୁଥିବା ଚାବୁକ୍ ର ପ୍ରହାର

ମୋ ହୃଦୟରେ ଅନେକ କ୍ଷତ କରିଥିଲା ।

ବଳଦ ର ଆଖିରୁ ଝରୁଥିବା ଅଶ୍ରୁ ରେ

ମୋ ଅଶ୍ରୁ ସେଦିନ ମିଶି ଯାଇଥିଲା ।

ପାପା ଙ୍କୁ ପ୍ରଶ୍ନ କରିଥିଲି

ସେ ତ କର୍ମ କରି ଚାଲିଛି ତେବେବି

ଅଯଥା ରେ ଏ ଯନ୍ତ୍ରଣା ତାକୁ

ମିଳୁଛି କାହିଁକି ପାପା...?

ପାପା ଙ୍କ ମୁହଁରେ ଝରିଯାଇଥିଲା

ଭାବନା ମିଶା ସ୍ନେହ ର ଶବ୍ଦ ଟେ,

ତୋ ଭଳି ସମସ୍ତେ ସିଣ୍ଡ୍ରେଲା ନୁହଁନ୍ତି ଯେ

ହୀରା ର ଜୋତା ଟେ ତାକୁ ମିଳିଯିବ,

ଏ ଜୀବନ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ର ଅଧିନ

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ହିଁ ସଫଳତା ର ମାର୍ଗ

ତୁ ଯେବେ ବଡ଼ ହେବୁ

ସେଦିନ ବୁଝିବୁ ......।

ତମ ପରେ ଅନେକ ବଡ଼ ହୋଇଗଲି ପାପା

ଛୋଟ ବୟସ ରୁ.....

ସିଣ୍ଡ୍ରେଲା ର ଗୋଟେ ହଳ ଜୋତା ବି

ହଜିଗଲା......

ଜହ୍ନ ଦେହରେ ଗ୍ରହଣ ଲାଗିଗଲା,

ଶ୍ରାବଣୀ ର ଧାରା ରେ

ଅନେକ ଥର ସିକ୍ତ ହେଲି......।

ତୁମ କଥା ମନେ ପଡ଼ିଲା,

ଜୀବନ ଯେ ଏକ ମୁକ୍ତ ବିହଙ୍ଗ

ଉଡିଯିବା କ୍ଷଣ ରେ ଥାଏ ।

ବେହିସାଵ ସମୟ

ଅଗଣିତ ସ୍ନେହ ଭିତରେ

ସ୍ମୃତି କୁ ଧରି

ନିରୋଳା ରେ ହସୁଥିବା ଜୀବନ ।

ପାଖରେ ଥିଲେ,

କାହାର ମୂଲ୍ୟ ବୁଝା ପଡେନା

ମୂଲ୍ୟ ତ ବୁଝାପଡ଼େ

ଜୀବନ ଫେରିଯିବା ପରେ ।

ଗୋଟିଏ ଜହ୍ନ 

ଅନେକ ସରାଗ

ବିଞ୍ଚିହୋଇଯାଉଥିବା ଜୋସ୍ନା ଭିତରେ

ଏକାନ୍ତରେ ହସୁଥିବା ନୀରବତା।

ଏଇ ଏକାନ୍ତରେ ହସୁଥିବା ଜୀବନଟା

ଏକ ଆବିଳତା ଶୁନ୍ୟ ମନ ର

ଗୋଠ ଭିତରେ ଥାଇ ବି

ଚିତ୍କାର କରି କହେ

ମୁଁ ଶୁନ୍ୟତା କୁ ଭଲପାଏ।