ଦେହ

ସୁପ୍ତ ଆଗ୍ନେୟଗିରି ର ଜୀବନ୍ତ ଲାଭା

       କେବେ କେମିତି ଟକ୍ ମକ୍ ହୋଇ ଫୁଟେ ,

ନୀରିହ ପଣରେ ତଲ୍ଲୀନ ହେଉ ହେଉ

       ହିଂସ୍ର ହୋଇ ଅନ୍ଧାରରେ ଆଗକୁ ବି ଛୁଟେ ।

ନୂଆ ପୃଥିବୀର ସୃଷ୍ଟି ସନ୍ଧାନରେ

         ଅମଡ଼ା ବାଟରେ ଅପହଞ୍ଚ ଇଲାକାରେ

ଅନୁଭବର ଅଦ୍ୱିତୀୟ ଇଛା ନେଇ

        ନିର୍ବାଣ ପ୍ରାପ୍ତିର ଅସରନ୍ତି ଅଭୀପସାରେ ।

 ଏମିତି ବି ଦେହ ଶୀତ ସକାଳର ସ୍ବର୍ଣ୍ଣିମ ରଙ୍ଗ

           ଶିହରିତ ମନର ଚିର ସବୁଜ ସାଙ୍ଗ

ସାରା ଜୀବନ ମଣିଷର ତା'ଠାରେ ହିଁ ମୋହ

          ତାକୁ ନେଇ ହସ ତାକୁ ନେଇ କୋହ ।

ତା' ଖୁସି ପାଇଁ ଯେତେ ସବୁ ପ୍ରଯତ୍ନ

          ପାର୍ଥିବ ଅପାର୍ଥିବ ସୁଖର ଆୟୋଜନ

ଯୈ।ବନର ଉନ୍ମୁକ୍ତ କାମନା ବାସନା

         ଉଦବେଳିତ ମନର ଅସରନ୍ତି ବେଦନା ।

ଦୋ ମୁହାଁ ଚୁଲିରେ ସେ କୁହୁଳା ନିଆଁ

     ସମୟର ଶ୍ମଶାନେ ଦଗ୍ଧିଭୂତ ପାଉଁଶିଆ ଧୂଆଁ,

ମାଟିରେ ଜନ୍ମ ହୋଇ ମାଟିରେ ମିଶଯାଏ

  ତଥାପି ତମାମ ଜୀବନ କେବଳ ନିଜ ଖୁସି ଚାହେଁ  ।