ଦାଦନର ଶ୍ରମିକ ଦୁଃଖ

ଆଇଛେ ମୁଇଁ ଦାଦନ ଖଟି 

ମୋର ସହର ଛାଡି ,

ଆଲଗା ସହର୍ ପେଟର୍ ଲାଗି

ପେଟେ ମୁଠେ ଦାନା ଦେମି

ହେତିର୍ ଲାଗି ଗାଁ ନୁ ଆସିଛେ ଭାଗି ।

ନିଜର୍ ସହର୍ ଛାଡି

ଅଲଗା ସହର୍ କେ

କରିଛେ ମୁଇଁ ନିଜର୍,

ପେଟେ ମୁଠେ ଦାନା ଦେବାର ଲାଗି

ମୋର୍ ଗାଁ ହେଲା ପର୍ ।

ଭାଲି ହେଉଛେ ରାଏତ୍ ସର୍'ତା

ଆଖି ନାଇଁ ଝୁମୁରା,

ସୋର୍ ପଡି ଯାଏସି ଗାଁ ମାଟି,ସାଙ୍ଗ୍ ସାଥି

ନୁରା ଲାଗୁଥିସି ମୋର୍

ପ୍ରିୟାର୍ ଠରା ନରା ।

ମୋର୍ ମାଁ'ର୍ ହାତର୍ ରନ୍ଧା ଭାତ୍,ତୁନ୍

ବହନିର୍ ରାକ୍ଷୀ ପିନ୍ଧା ,

ସୋର୍ ପଡି ଯାଏସି ରସଲକେଲି,ଡାଲଖାଇଁ

ଆମର୍ ରାଏଜର୍

ପରବ୍ ,ତିହାର୍ ବାହାର୍ ।

କାମ୍ କରି କରି ଥକିଗଲେ ବି

ମାଲିକର୍ ନାଇଁ ବୁଝବାର୍ ମନ୍,

ଦାଦନ୍ ଶ୍ରମିକର୍ ଦୁଃଖ୍ କହେଲେ

କାନେ ସୁଭୁ ଥିସି

କାତ୍ କରୁଥା ନ୍ ।

କେତେ ଅସୁବିଧା ପାଉଛେ

ମୋର୍ ଦୁଃଖ୍ ନିଜେ ଜାନୁଛେ,

କହେମି କାହାକେ

ହେଇଛେ ଦାଦନ୍ ଶ୍ରମିକ୍ ଗୁଟେ

ହେଇଛେ ଦାଦନ୍ ଶ୍ରମିକ୍ ଗୁଟେ ।