ଚଉପଦୀ -ନ ଜାଣି ମୁଁ କଲି ପୀରତି

କବି - ଦୀନବନ୍ଧୁ ରାଜା ହରିଚନ୍ଦନ

ନ ଜାଣି ମୁଁ କଲି ପୀରତି

କେ ଜାଣି ଥିଲା ଗୋ ଏହା ।

ଭଜିଲେ ତ ହେଲା ବିପତ୍ତି

ତେଜିଲେ ତ ନାହିଁ ମୋ ସାହା । ଘୋଷା ।

ସରଜି ନିଷେଧ ଗୀର

ତରଜିଲେ ସଖୀ ମୋର

ବରଜି ବୋଲି ତାଙ୍କର

ଅରଜିଲି ଏହା ଆହା । ୧ ।

ରସିଲା ଦିନୁ ମୋ ଚିତ୍ତ

ଭାଙ୍ଗିଲି ସତୀବରତ

ଖସିଲା ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଜୀବିତ

ନାଶିଲା ମୋତେ ଉତ୍ସାହା । ୨ ।

କରିବାରୁ ପର ପ୍ରୀତି

ମରିବାର ଭଲ ଗତି

ସରିବା ନୋହେ ବିପତ୍ତି

ତରିବାକୁ ନାହିଁ ରାହା । ୩ ।

ନରମେ ଦିବସ ନିଶି’

ସରମେ ମୁଁ ଥିଲି ରସି

ଭରମେ ପଡ଼ିଲି ଆସି

କରମେ ମୋ ଥିଲା ଯାହା । ୪ ।

ସ୍ନେହରେ ଏ ପ୍ରୀତି ଭାବ

ଦେହରେ ଆଉ ନୋହିବ

ବହରେ ମୋ ଦୁଃଖ ଜବ

କହରେ ସଜନୀ ତାହା । ୫ ।

ଭୁଲି ତ ଗଲା ମୋ ମତି

ମଲି ତ ଏବେ ମୁଁ ନିତି

ହେଲି ତ ଦୁଃଖ ପୀରତି

କଲି ତ ମୁଁ କଥା ରୁହା । ୬ ।

ଏ ସମୟେ ସଖୀ କହି

ତୋଷ ମନେ ବହ ସହି

ଲେଶ ମଧୁର ତା ନାହିଁ

ବିଷମ ପୀରତି ସ୍ପୃହା । ୭ ।

ଦୀନବନ୍ଧୁ ରାଜ ଭଣି

ମୀନବରନେତ୍ରା ଶୁଣି

ଦିନ ବଞ୍ଚିଲେ ତା ଗୁଣି

ସୁନବନୀରଦଦେହା । ୮ ।