ଚଷମା

ମୁଁ ଅଟେ ତୁମ ଆଖିର

ରଙ୍ଗୀନ ଚଷମା। 

ମୋ ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗାୟିତ

ତୁମପାଇଁ ଏ ସାରା ଦୁନିଆଁ। 

ଏହି ରଙ୍ଗରେ ତୁମକୁ

ଲାଗେ ଯିଏ ଭଲ,

ତାକୁ ତୁମେ ଭଲପାଅ,

କର ତାକୁ ଏକାନ୍ତ ନିଜର। 

ଦିଅ ତାକୁ କରତାଳି

ଆଉ ପୁରସ୍କାର,

ତୁମ ମନକଳସରେ

ଭରାଥାଏ ତା ପାଇଁ ପୀୟୂଷ। 

ନଲାଗଇ ଯିଏ ଭଲ

ତୁମକୁ ଏ ରଙ୍ଗେ,

ତୁମ ଆଖିରେ ତା ପାଇଁ

ଅଶାନ୍ତି ଓ ଦ୍ଵେଷ,

ତା ପାଇଁ ତୁମ ପାଖରେ

ଥାଏ ଗାଳି ଆଉ ତିରସ୍କାର,

ତୁମ ମନରେ ତା ଲାଗି

ରହିଥାଏ ହଳାହଳ ବିଷ। 

କିନ୍ତୁ ଏ ସାରାଦୁନିଆଁ

ଏକ ରଙ୍ଗେ ଭରା। 

ସେହି ରଙ୍ଗ ସ୍ନେହ ଓ ପ୍ରେମର,

ଆଦର ଓ ଭଲପାଇବାର। 

ଏହା ଛଡା ଆଉ ଯେତେ ରଙ୍ଗ,

ସେସବୁ ତୁମରି ସୃଷ୍ଟି, ତୁମ ମନଗଢା,

ସେସବୁ କୃତ୍ରିମ,

ତାହା ଅଟେ ଅନ୍ୟପାଇଁ

ତୁମ ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀ। 

ଏହି ଦୁନିଆଁର ରଙ୍ଗ 

କେବେ ବଦଳେନା। 

କିନ୍ତୁ ତୁମେ ପିନ୍ଧିଦେଲେ

ଭଳିଭଳି ରଙ୍ଗର ଚଷମା;

ତୁମକୁ ସେ ରଙ୍ଗ ଲାଗେ ବଦଳିଲା ପରି। 

ଯାହାଲାଗି ଦେଖାଯାଏ

ନିଜପର ଶତୃମିତ୍ର ଭାବ। 

ତେଣୁ ହେ ମଣିଷ, ଆଜି ଫିଙ୍ଗିଦିଅ

ଭିନ୍ନଭିନ୍ନ ରଙ୍ଗର ଏ କୃତ୍ରିମ ଚଷମା। 

ଅନ୍ତରଚକ୍ଷୁରେ ପିନ୍ଧ

ସଦା ଏକ ରଙ୍ଗର ଚଷମା

ତାହା ହେଉ ସ୍ନେହ ଆଉ ଭଲପାଇବାର। 

ସେହି ରଙ୍ଗେ ରଙ୍ଗାହେଉ

ଏ ସାରାଦୁନିଆଁ। 

ସବୁଦିନ ହୋଇଯାଉ ଫୁଲର ଫଗୁଣ। 

ଶତୃମିତ୍ର ଭାବ ଭୁଲି

ସମସ୍ତେ ହୁଅନ୍ତୁ ଏଠି

ଫଗୁ ବୋଳାବୋଳି,

ସବୁଦିନେ ଝୁମିଝୁମି ଖେଳୁଥାନ୍ତୁ 

ହାତେ ଧରି ରଙ୍ଗ ପିଚକାରୀ।