ଚନ୍ଦ୍ରମା

ଚନ୍ଦ୍ରମା ଗୋ ତୁମ ଶୀତଳ କିରଣେ

ରହିଛି କି ଯାଦୁ କୁହନା ,

ସ୍ପର୍ଶ ମାତ୍ରେ ଦେହୀ ଛୁଟେ ପ୍ରେମ ନଈ 

ଥଳ କୂଳ କିଛି ମାନେନା ।

ତୁମ ଜୋଛନାରେ ଭରିଅଛି ସତେ

ନିଷ୍କାମ ସେବାର ଭାବନା, 

ଉପସମ ହୁଏ ସବୁ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ 

ଅବାଞ୍ଛିତ ଯେତେ ଯାତନା ।

ପ୍ରେମ ଭରା ଭାଷା କୁହେ ପ୍ରେମୀ କାନେ

ଜାଗଇ ହୃଦୟେ ପୁଲକ ,

ପ୍ରୀତି ଭରା ନେତ୍ରେ ଚାହେଁ ଅପଲକେ 

ଦେଖିବାକୁ ରୂପ ଝଲକ ।

ତୁମ ଆଲୋକରେ ଭାବି ବସେ କବି

ଲେଖିବାକୁ ପ୍ରେମ କବିତା ,

ପ୍ରେମ ପାରାବାରେ ଭାସେ ତା'ର ମନ

ଚଞ୍ଚଳ ହୁଏ ଲେଖନୀ'ତା ।

ସରସୀରେ କଇଁ ତୁମକୁ ଅନାଇଁ

ବିନିଦ୍ରେ ବିତାଏ ରଜନୀ ,

ନିଶି ଯେବେ ପାହେ ମନ ମାରି ରହେ

ଯେସନ ବିରହୀ ସଂଗିନୀ ।