ଚକୁଳିଆ ପଣ୍ଡା

ଅତୀତର ସ୍ମୃତି ମନେପଡେ ଆଜି

      ଗାଆଁ ଦାଣ୍ଡେ ଶୁଭେ ଗୀତ,

ଚକୁଳିଆ ପଣ୍ଡା ଦାଣ୍ଡେ ଦାଣ୍ଡେ ବୁଲି

      ଭିକ୍ଷାର୍ଥେ ବୁଲନ୍ତି ସତ ।

କାହାରି ଘରର ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆରକୁ

      ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ ସେ ମାଗି,

କେବଳ ଦାଣ୍ଡରେ ଚକୁଳିଆ ପଣ୍ଡା

      ବୁଲେ ଧରି ଜଣେ ସଙ୍ଗୀ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣର ବେଶ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କର

       ମୁଣ୍ଡରେ ପଗଡି ଥାଏ,

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମଥାରେ ଚନ୍ଦନର ଲେପ

       ଚମତ୍କାର ଭାବେ ଶୋହେ ।

ନାଲି ରଙ୍ଗ ଧୋତି କିମ୍ବା ହଳଦିଆ

      ଲମ୍ବିଥାଏ ଆଣ୍ଠୁ ତଳ,

କାନ୍ଧେ ପଡିଥାଏ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ

      କପଡ଼ାର ଭିକ୍ଷାଥାଳ ।

ଗାଲରେ ଶୋଭଇ ରୁଦ୍ରାକ୍ଷର ମାଳା

      ଓଠେ ଥାଏ ସଦା ହସ,

ମଧୁର କଣ୍ଠରେ ଗାଆନ୍ତି ସଙ୍ଗୀତ

      ହୁଏ ନାହିଁ କେବେ ଶେଷ ।

ଜଣେ ଗାଏ ପଦେ ଅନ୍ୟ ସାଥି ପରା

      ପୂର୍ଣ୍ଣ କରେ ଆରପଦ,

ଭାଷାର ଲାଳିତ୍ୟ ମନ ମୋହିନିଏ

       ପଡୁଥାଏ ଜତିପାଦ ।

ଚକୁଳିଆ ପଣ୍ଡା ଗୀତ ଶୁଭୁ ଶୁଭୁ

       ବିଳମ୍ବ ନକରି କ୍ଷଣେ,

ଭିକ୍ଷା ମୁଠି ଧରି ଘରୁ ବାହାରନ୍ତି

       ଶାଶୁ, ବୋହୂ କେହି ଜଣେ ।

ଯାହା ଘରୁ ଭିକ୍ଷା ସହଳ ନମିଳେ

       ଚକୁଳିଆ ପଣ୍ଡା ଦୁଇ,

ଲୋଭି ବୋଲି ଆଦି କେତେ ମନ୍ଦ ଗାଳି

       ଇଙ୍ଗିତେ ଯାଆନ୍ତି ଗାଇ ।

ଜଣେ ଯାଉଥାଏ ଜଣେ ଫେରୁଥାଏ

       ଭିକ୍ଷାମୁଠେ ପାଇଁ ଅଳି,

କେତେ ଯେ ଆଶୀଷ ତୁଣ୍ଡରୁ ତାଙ୍କର

       ଦେଉଥାନ୍ତି ହସି ଢାଳି ।

ସୁଦୂର ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ମାଟିରେ ସେ ଜାତି

        ଅଛନ୍ତି ବହୁଳ ଭାବେ,

କୁଳ ବେଉସାକୁ ଆଦରି ସେମାନେ

        ବଞ୍ଚୁଥିଲେ ପରା ଗର୍ବେ ।

ଯୁଗ ବଦଳିଛି ସମୟ ସାଥିରେ

        ସେମାନେ ବଦଳି ଗଲେ,

ଶିକ୍ଷା ପାଇ ଅନ୍ୟ ଧନ୍ଦା ଲାଭ କରି

       କୁଳ ବୃତ୍ତି ଭୁଲି ଗଲେ ।