ଚିତ୍ତେ ଚିନ୍ତ ଚିନ୍ତାମଣି

ଚିତ୍ତେ ଚିନ୍ତ ଚିନ୍ତାମଣି ଚିନ୍ତାର ସାଗରେ

ମନେ ଭଜ ଜଗନ୍ନାଥ ସଂସାର ଜଞ୍ଜାଳେ ।

ପ୍ରଭାତୁ ଉଠି ଡାକିବ ହେ ନୀଳମାଧଵ

ପ୍ରତି ଜଞ୍ଜାଳରେ ମନ ତାର ପାଶେ ଥିବ ।

ସୁଖ ଦୁଃଖ ସମ ଭାବି ଆଦରିଣ ନେବ

ଜୀବନକୁ ସମର୍ପଣ ତା ପାଦେ କରିବ ।

ଲୋଭ ହିଂସା ପରବାଦ ମନୁ କରି ଦୂର

ସଦା ମନ ପ୍ରାଣ ଥିବ ତାହାର ପୟର ।

ଯୋଗ ଧ୍ୟାନ କଲେ ମନ ହୋଇବ ସ୍ଥିରତା

ଅଗାଧ ଜ୍ଞାନ ଭଣ୍ଡାର ଭରିବେ ବିଧାତା ।

ସେ ଜ୍ଞାନ ଲଭିଲେ ଚିତ୍ତ ସଦା ହେବ ତୋଷ

ମନୁ ଲୋଭ ହିଂସା ଦ୍ୱେଷ କ୍ଷଣେ ଯିବ ନାସ ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ଏକାଗ୍ରତା ବଢାଇବ ମନେ

ଆନ କାଯ୍ୟେ ମନ ଦେଲେ ବିଚଳିତ ଯେହ୍ନେ ।

ସେତେବେଳେ ଲଭିବୁତୁ ହରିନାମ ରସ

ପାନ କଲା ଲୋକ ସିନା ଜାଣେ ତା ପରଶ ।

ଅଙ୍ଗୁର ନ ଖାଇ ଖଟା ଶିବା ତ କୁହଇ

ହରିନାମ ରସ ଭାଇ ମିଠା ତ ଲାଗଇ ।

ନ ଚାଖିଲା ଲୋକ କାହୁଁ ବୁଝିବ ସେ ଭେଦ

ଥଟ୍ଟା ମଜା କରି ପାଏ କେତେ ପରମାଦ ।