ଚଗଲା ବୁବୁଲା ବୁଝିଲା

ଏ ବରଷ ଯେଉଁ ଦୀପାଳି ଗଲା,

ଶୁଣିଥାଅ ପିଲେ, କଅଣ ହେଲା ।

କୁନି ପିଲାଟିଏ ନାଆଁ ବୁବୁଲା,

ପାଠ ପଢ଼େ ନାହିଁ ହୁଏ ଚଗଲା ।

ଆଣିଥିଲା କିଣି ବଢ଼ିଆ ବାଣ,

ଫୁଟାଇଲା ତାହା କେମିତି ଶୁଣ ।

ଆମ କୁକୁରଟା ନିପଟ ହୁଣ୍ଡା,

ଭାରି ଅଳସୁଆ, ଡାକ ନାଁ ଧୁଣ୍ଡା ।

ବୁବୁଲା ଆଣିଲା ମୁଢ଼ି଼ରୁ ଗଣ୍ଡେ,

ଥୋଇ ଦେଲା ତାହା କୁକୁର ତୁଣ୍ଡେ ।

କୁକୁର ଖାଇଲା ଚାକୁଲୁ ଚାକୁ,

ଆଣିଲା ବୁବୁଲା ଝରଝରିକୁ ।

ଧୁଣ୍ଡା ଲାଙ୍ଗୁଡ଼ରେ ତାହାକୁ ବାନ୍ଧି,

ନିଆଁ ଧରେଇଲା କରିକି ଫନ୍ଦି ।

ଝରଝରି ହେଲା ସଅର ସର,

କୁକୁର ଧାଇଁଲା ଖଅରଖର ।

ଧୁଣ୍ଡାଟା ଶେଷକୁ ହାଲିଆ ହୋଇ,

ପଶିଗଲା ପାଳ ଗଦାରେ ଯାଇ ।

ଲାଙ୍ଗୁଡ଼ରୁ ତହିଁ ଲାଗିଲା ନିଆଁ,

କୁକୁର ସେଇଠୁ ମାରିଲା ଡିଆଁ ।

ଗାଆଁ ଶେଷମୁଣ୍ଡ ପୋଖରୀ ଜଳେ,

ପଶିଗଲା ଧୁଣ୍ଡା ପ୍ରାଣ ବିକଳେ ।

ଇଆଡ଼େ ପାଳରେ ଲାଗିଛି ନିଆଁ,

ଉପରକୁ ଉଠେ ପ୍ରଚୁର ଧୁଆଁ ।

ଗାଆଁ ଲୋକ ଦେଖି ଆସିଲେ ଧାଇଁ,

ନିଆଁ ଲିଭେଇଲେ ପାଣି ପକେଇ ।

ଏଥରକ କଥା ତଲାସ ହେଲା,

କେମିତି ପାଳରେ ନିଆଁ ଲାଗିଲା ।

ଦେଖିଥିଲା ମିଲି ଏ ସବୁ ପାଲା,

ସବୁରି ମୂଳରେ ଏଇ ବୁବୁଲା ।

ବାପା ଗରଜିଲେ ଦାନ୍ତ ରଗଡ଼ି,

ହାତରେ ଧରିଲେ ପାଞ୍ଚଣ ବାଡ଼ି ।

ବୁବୁଲାକୁ ଧରି ଛେଚିଲେ ମାଡ଼,

କହିଲେ, "ଭାଙ୍ଗିବି ଆଜି ତୋ ହାଡ଼ ।"

ପିଠିରେ ଯେମିତି ବସିଲା ନୋଳା,

ସକେଇ ସକେଇ ଶୁଖିଲା ଗଳା ।

ମଜା ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଏଭଳି କାଣ୍ଡ,

ଘଟିବ, ନ ଭାବି ଭୋଗିଲା ଦଣ୍ଡ ।

ବୁବୁଲା ଆଖିରୁ ପୋଛିଲା ଲୁହ,

କହିଲା ଏଥର ସମ୍ଭାଳି କୋହ ।

"ଆଜିଠାରୁ କାନ ହେଉଛି ମୋଡ଼ି,

ଏ ଚଗଲା ବୁଦ୍ଧି ଦେବାକୁ ଛାଡ଼ି ।

ଦୁର୍ବଦ୍ଧି ମୋହର ହୋଇଲା ନାଶ,

ହେବି ଦିନେ ନିଶ୍ଚେ ଭଲ ମଣିଷ ।"