ଚେନାଏ ହସ

ସୁବିସ୍ତୃତ ଏଇ ସୋରିଷ କ୍ଷେତର

ହଳଦୀ ରଙ୍ଗର ଶୋଭା

ଆଖି ଲାଖିଯାଏ ଦେଖିଦେଲେ ଥରେ

ରୂପ ତାର ମନଲୋଭା I

ତୁମେ ପାଖେଥିଲେ ଆଖି ଲମ୍ବିଯାଏ

ଦୂର ଚକ୍ରବାଳ ଯାଏ

ଯେଉଁଠି ଆକାଶ ଅତି ସରାଗରେ

ପୃଥିବୀକୁ ଚୁମୁଥାଏ I

ପ୍ରୀତିର ସୋହାଗ କେତେ ଅନୁପମ

ଅନୁଭବି ଏକା ଜାଣେ

ତୁମେ ହସିଦେଲେ ଫୁଲ ଫୁଟିଯାଏ

ପୃଥିବୀର କୋଣେ କୋଣେ I

ସୋରିଷ କ୍ଷେତର ପିଆଲାରେ ଭରି

ପ୍ରୀତିଭରା ସୋମରସ

ଯେତେବେଳେ ମୋର ଓଠରେ ଛୁଆଁଅ

ତୁମ ଓଠେଥାଏ ହସ I

ତୁମରି ଓଠର ସରୁ ହସଧାର

ସାତରଙ୍ଗ ବୁଣିଦିଏ

ମାତାଲ ହୁଏ ମୁଁ ତୁମ ପାଇଁ ପ୍ରିୟା 

ତୁମହସେ ହଜିଯାଏ I