ଝଡ଼ ପୂର୍ବ ନୀରବତା

ଏଇ ଏବେ ଏବେ,

ସତେ ଯେମିତି କେହିଜଣେ

ପ୍ରକୃତିକୁ କାଲୁଆ ଇଂଜେକସନ ଦେଇଗଲା,

ନହେଲେ, ଏତେ ଚଳଚଞ୍ଚଳ ଦେହଟା କ'ଣ

ଏମିତି ହଠାତ ଶିଥିଳ ହୋଇଯାନ୍ତା, ଠିକ୍ 

ସେଇ ଅସ୍ତ୍ରୋପଚାର ହେବାକୁ ଥିବା ରୋଗୀଟେ ପରି;

ନଡ଼୍ ଚଡ଼୍ , ଖଟ୍ ମଟ୍ କିଛି ନାହିଁ,

ଏକାଥରକେ ସବୁ କିଛି ସ୍ଥିର, ସବୁ କିଛି ସ୍ଥାଣୁ ।

ଏସବୁ ଗୋଟା ପଣେ କେମିତି ଗୋଟାଏ,

ପୂର୍ବାଭାଷ ପରି ଜଣା ପଡ଼େ,

ନା ପକ୍ଷୀ ବାହୁଡ଼େ,

ନା ଆକାଶ ଛିଡ଼େ,

ନା ଗାଈଗୋରୁ ରଢ଼େ,

ନା ପଥିକ ବାଟ ହୁଡ଼େ,

ନା ବଣ ପୋଡ଼େ,

ନା ଧୂଆଁ -ପାଉଁଶ ଉଡ଼େ

ଗୋଟା ପଣେ କେମିତି ଗୋଟାଏ

ପୂର୍ବାଭାଷ ପରି ଜଣା ପଡ଼େ ।

ଆଉ ଏହି ଭିତରେ ପୁଣି

ପକ୍ଷୀଟିଏ, କ୍ଳାନ୍ତ ଆକାଶର ଛାତିରେ

ନିଜ ପଞ୍ଝାର ସ୍ବାକ୍ଷର ଛାଡ଼ି ଦେଇ,

ଚି ଚି ନାଦରେ,ନୀଡ଼କୁ ଯାହା ବୋହି ଆଣେ,

ତାହା ହିଁ ତ ନୀରବତା, ଆଉ

ତୁମ ଆସିବା ବି

କେଉଁ ଝଡ଼ଠୁ କମ୍ ଯେ ।