ବସାନା ଏମିତି ହାଟ

ଏବେ ପଚାରୁଛୁ ହସିକରି ମୋତେ

ନାନୀ ଗୋ କେମିତି ଅଛ,

ପଛରେ ମୋ ନାମେ ୟା ତା' ଆଗରେ

କହୁଛୁ ହଜାରେ ମିଛ।

ଭାବୁନାହୁଁ ଆଗପଛ; 

ଚିହ୍ନିଛି-ତୁ ଜମା ତୁଳସୀ ନୁହଁ ଲୋ

ଗୋଟେ ବିଛୁଆତି ଗଛ !

ସେଦିନ ମୋ ଦେହ ଭଲ ନାହିଁ ଜାଣି

କହିଲୁ ଉପରେ ପଡ଼ି,

ସାହାଯ୍ୟ ଏଇନେ କରିଦ୍ୟନ୍ତି ହେଲେ

ଝିଅ କାନ୍ଦିଲାଣି ଗଡ଼ି ।

ଗାଳି କଲୁ କାନ ମୋଡ଼ି;

"ଖାଇବି ଖାଇବି କେତେ ହେଉଛୁ ଲୋ

ଦେବି ତୋର ଦାନ୍ତ ଝାଡ଼ି ।"

ମାରେନା କହି ମୁଢ଼ି ବିସୁକୁଟୁ

ଦେଲି ତାକୁ ଖାଇବାକୁ,

ତରକାରୀ ଗିନେ ନେଇକି ତୁ ଗଲୁ

ଜଣାଇନି ମୁଁ କାହାକୁ ।

କହିଲୁ ଯାଇ ଲିସାକୁ;

ମୁଁ କାଳେ ତୋତେ ଚୋରଣୀ ବୋଲିକି

କହୁଅଛି ୟାକୁ ତାକୁ ।

ସୋନୀଠି କହିଲୁ, ଦୀପୁ ମାଆ ତୋତେ

କହୁଥିଲା କଳିହୁଡ଼ି,

ସ୍ୱାମୀକୁ ରଖିଛୁ ବଶ କରିକି ପା'

ଶାଶୁ ଶ୍ବଶୁରଙ୍କୁ ତଡ଼ି ।

ଥିଲା ବେଳ ଦୁଇଘଡ଼ି;

ଆସିକି ସେ ମୋତେ ପଚାରିବା ଆଗୁଁ

ଦେଲା ଦୁଇପଦ ଝାଡ଼ି ।

ପରେ ବୁଝିଲି ମୁଁ ସବୁକଥା ତା'ଠୁଁ

ତୋହର ଏତେକ ନାଟ,

ସୁମତି ବୋଲିକି ନାଆଁ ପାଇଅଛୁ

ଧରୁ କିଆଁ ମନ୍ଦ ବାଟ ।

ପୂରୁଛି କି ତୋର ପେଟ;

ସମସ୍ତଙ୍କ ଭଲ ଚିନ୍ତାରେ ରହ ଲୋ

ବସାନା ଏମିତି ହାଟ ।

କେତେ ପୁଣ୍ୟ ବଳେ ମଣିଷ ଜନମ

ଦେଇଛନ୍ତି ପରା ସାଇଁ,

ବିବେକ ଗୋଟିଏ ଦେଇ ଅଛନ୍ତି ବି

ଭଲ ମନ୍ଦ ବଛା ପାଇଁ ।

ସେତକ ତୋ ଠାରେ ନାଇଁ;

ବୁଝିପାରୁନି ତୁ କି ସୁଖ ପାଉଛୁ

ଦେଖା ତାକୁ, ଅଛି କାଇଁ !

ଅନ୍ୟ ସୁଖେ ଦୁଃଖେ ଭାଗୀ ହୋଇ ଯଦି

ବିତାଇ ଦିଅନ୍ତୁ ଦିନ,

ତାହାହେଲେ କେତେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା ଲୋ

ଜିଣନ୍ତୁ ସଭିଙ୍କ ମନ ।

ମୋ ଠାରୁ ହେଲେ ବି ସାନ;

ଚାଲାକ ତୁ ଭାରି ବିଚାର ଏ କଥା

କୁଣ୍ଡାଅନା ଆଉ କାନ ।

ଦୀପୁ ମାଆ କଥା ଶୁଣିକି ସୁମତି

କହିଲା, "ମାନୁଛି ଦୋଷ,

ଏଣିକି ସଭିଙ୍କ ଭଲ ଚିନ୍ତା କରି

ବିତାଇବି ଦିନ ମାସ ।

କପଟ କରିଲି ଶେଷ;

ଆପଣାର ସର୍ବେ ପର ନୁହଁନ୍ତି ଗୋ

ବାଣ୍ଟିବି ସଭିଙ୍କୁ ହସ ।"