ବର୍ଷା

ଗ୍ରୀଷମ ତାପ ତେଜି ମହି,

ବରଷା ଋତୁ ଯେ ଆସଇ ।

ଆଷାଢ଼ ଶ୍ରାବଣ ଯେ ଦୁଇ,

ଏହାକୁ ବର୍ଷା ଋତୁ କହି ।

ମେଘ ଗରଜେ ଘନ ଘନ,

ପ୍ରଖରେ ବହଇ ପବନ ।

କାଶତଣ୍ଡିରୁ ଫୁଟେ ଫୁଲ,

ଧବଳ ଦିଶେ ମହି ତଳ ।

କାଦୁଏ ଭରା ରାସ୍ତାଘାଟ,

ଜଳରେ ଭେକର ଉଚ୍ଚାଟ ।

ବିଜୁଳି ମାରେ ରହି ରହି,

ତା ଶଦ୍ଦେ କମ୍ପିଉଠେ ମହି ।

ସରିତେ ବହେ ଜଳଧାର,

ବର୍ଷାରେ ଖାଏ ଦୁଇ ତୀର ।

ମେଘ ବରଷେ ତୁହା ତୁହା,

ପଥିକେ ନ ମିଳଇ ରାହା ।

ସର୍ପ ସଙ୍କୁଳ ମାଳ ମାଳ,

ସରିସୃପ ତ ପଲ ପଲ ।

କୃଷକ ଧରିଣ ଲଙ୍ଗଳ,

ଚାଷକୁ ଧରି ଯାଏ ହଳ ।

ଚାଷୀର ମନେ ଫୁଟେ ହସ,

ମୟୁରୀ ନାଚେ ଧରି ବେଶ ।

ଚାତକ ନାଚେ ଆନନ୍ଦରେ,

ଜଳ ପିଇଣ ସ୍ବଛନ୍ଦରେ ।

ଗଗନେ ଅନ୍ଧକାର ଘୋଟେ,

ହେମାଳ ପବନ ପ୍ରକଟେ ।

ବହୁଳ ଜଳେ ସର୍ବନାଶ,

ଜଳ ବିହୁନେ ଧ୍ବଂସ ଦେଶ ।

ବରଷା ଜଳ ହିତକାରୀ,

କେହି ନୁହଇ ତାହା ସରି ।

ଏମନ୍ତେ ବର୍ଷା ଋତୁ ଆସେ,

ଧରିତ୍ରୀ ଏହା ଦେଖି ହସେ ।