ବର୍ଷା

ଆଷାଢର ଆଶ୍ଳେଷରେ

ଆକାଶରୁ ଆକାଶେ ମୋହ

ଝର ହୋଇ ଝରିପଡେ

ପୄଥିବୀ ପୄଷ୍ଠାରେ ।

ଭିଜାମାଟିର ମହକରେ 

ମହକି ଯାଏ ଧରାଙ୍ଗନା,

ନିଦାଘର ଶୁଷ୍କ ମାଟି

ପାଟିଏ ପାଣି ପିଏ,

ପାଦପର ପତ୍ର ମୁଣ୍ଡ ଟେକେ,

ଜୀବଜଗତ ଜୀବନ ପାଏ,

ଶୀତଳତାର ସ୍ପର୍ଶରେ 

ଘୁମେଇ ପଡନ୍ତି ଘର୍ମ ।

ଚାଷୀର ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ କୁରୂଳି ଉଠନ୍ତି

ସଜ ଫୁଟା ଫୁଲ ପରି,

ହୄଦୟରେ ଆବେଗଙ୍କ ସମାବେଶ,

ମନରେ ମତୁଆଲା ତରଙ୍ଗ

ଅଧରରେ ଆତ୍ମ ତୄପ୍ତିର ହସ

ଆଶାର କ୍ଷେତରେ 

ବିଶ୍ବାସର ବୀଜ ଗଜୁରି ଉଠେ ।

ମେଘ ଓ ମାଟିର ମିଳନ ପର୍ବରେ

ଉତଫୁଲ୍ଲିତ ଜଗତ 

ଅଜସ୍ର ଆଶିଷ ଅଜାଡି ଦିଏ,

ଖୁସିରେ ସାଉଁଟି ନିଏ ବର୍ଷା

ପ୍ରତିବର୍ଷ ଆସିବ ବୋଲି

ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେଇ ।