ବର୍ଷା ଲୋ ତୁ ହସୁଥାଅ

ମୌସୁମୀ ହଜିଲା ହଜି ଲୁଚିଗଲା

  ତଥାପି ଲୋ ବର୍ଷା ରାଣୀ !

ଶେଷ ଶ୍ରାବଣରେ ଧରିତ୍ରୀ ବୁକୁରେ

   ରଚି ଚାଲିଲୁ କାହାଣୀ ।

କାହାଣୀ ସେ ନୁହେଁ ଶ୍ରାବଣୀ ବି ନୁହେଁ

   ଖାଲି ବେଦନାର ଲୁହ ।

କେମିତି ତୋତେ ମୁଁ ବର୍ଷା ରାଣୀ ଭାବି

   ବାଣ୍ଟିବି ଅକୁହା କୋହ !

ଶ୍ରାବଣୀ ରୂପରେ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ଆସି

    ଅର୍ଦ୍ଧଭିଜା ପଣତରେ ।

ଭାବିଥିଲୁ କି ତୁ  ରାଗିଣୀ ବୁଣିବୁ

   ଅପେକ୍ଷିତା ଧରଣୀରେ ?

ଶ୍ରାବଣୀ ହୋଇ ତୁ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାନ୍ତୁ

    ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣପ୍ରସୂ ବସୁନ୍ଧରା ।

ଲଘୁ ନର୍ତ୍ତକୀର  ଅତର୍କିତ ରୂପ

  କରିଦେଲା ଭାଗ୍ୟହରା ।

ଅତର୍କିତ ରୂପେ ବିତର୍କିତ ହୋଇ

   ଧରା ହେଲା ଜଳମଗ୍ନ ।

କେମିତି କଳ୍ପୁଛୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ପ୍ରାଣରେ

   ଦେବାକୁ ତୁ ସୁଖସ୍ବପ୍ନ !

କେଉଁ ରୂପକୁ ତୋ' ସ୍ୱାଗତ କରିବି

   ସବୁ ରୂପେ ତୁ ସୁକନ୍ୟା ।

କେବେ ସ୍ନିଗ୍ଧା କେବେ ବିଜୁଳି ବତାସ

   ମରୁ ଉଦ୍ୟାନରେ ବନ୍ୟା ।

ବନ୍ୟା ବୈତରଣୀ ପୁଣି ତୁ ତ୍ରିବେଣୀ

  କେବେ ପୁଣ୍ୟ କେବେ ପାପ ।

ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ହୋଇ  ସିନ୍ଧୁ ସୃଷ୍ଟି କରୁ

   ଅମାପ ତୋ' ପରିମାପ ।

ବର୍ଷା ଲୋ, ତୋ' ବକ୍ଷ୍ଯେ ଯେତେବେଳେ ନାଚେ

    ଚତୁର୍ମାସ୍ୟାରେ ଚପଳା ।

ଦୂର ଦିଗ୍ବଳୟେ ଭସା ମେଘ ତା'ର

    ଉଡାଏ ରଙ୍ଗ ମେଖଳା ।

ରଙ୍ଗ ସାତ ନେଇ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ନାଚେ

  ତୋ' ପାଦରେ ତାଳ ଦେଇ ।

ସେତେବେଳେ ତୁ ଲୋ ନୃତ୍ୟ ତାଳେ ତାଳେ

   ହସୁ ସୌଦାମିନୀ ହୋଇ ।

ନ ଆସୁ ମୌସୁମୀ ନ ହସୁ ଶ୍ରାବଣୀ

   ବର୍ଷା ଲୋ,ତୁ ହସୁଥାଅ ।

ଧରଣୀରାଣୀର  ପୁଣ୍ୟ ପଣତକୁ

   ହସରେ ଭିଜେଇ ଦିଅ ।