ବୋଧେ ମୁଁ

ଫୁଲ ବଗିଚାର ପ୍ରଜାପତି ଟିଏ ମୁଁ

ଫୁଲେ ଫୁଲେ ମୋର ପ୍ରେମ,

ଭ୍ରମର ଟିଏ ଆସି ଭ୍ରମିତ କରି ଯାଏ

ପ୍ରେମରେ ଦେଇ ଭରମ ।

ସମୁଦ୍ରର ଛୋଟ ଶାମୁକା ଟିଏ ମୁଁ

ସମୁଦ୍ର ଗର୍ଭରୁ ମୋର ଜନମ

ସମୁଦ୍ର ର ଛୋଟ ଲହରୀ ବହଇ ନିଏ

ବହିଯାଇ ମିଳେ କି ପ୍ରକାର ଆରାମ ।

ଜଙ୍ଗଲର ଏକ ଗଛ ଟିଏ ମୁଁ

ଫୁଲ ଫଳ ଡାଳ ପତ୍ର କାଠ ଛଡା,

ନିଶ୍ୱାସ ପ୍ରଶ୍ୱାସ ବି ମୋର 

ମୋ ଉପକାର ସବୁ ସବେ ଭୁଲିଯାଇ

ହାଣି ଯାନ୍ତି ସବେ ମୋ ଶରୀର ।

ଆକାଶର ସେଇ ଛୋଟ ତାରା ଟିଏ ମୁଁ

ଚନ୍ଦ୍ର ପରି ନୁହେଁ ଉଜ୍ଜଳ,

ବିଜୁଳିର ସେଇ ଥରକର ଝଟକା ପରି ଆଲୋକ ନୁହଁ

ମିନି ମିନି ହୋଇ ଦେଇଥାଏ ନିତି ଦିନ ।

ପାହାଡ଼ର ଛୋଟ ପଥର ଟିଏ ମୁଁ

ଗଡି ଗଡି ଯାଏ ଦିନ,

ଗଡି ଗଡି ଚୁର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲେ ବି

ନାହିଁ କାହା ମନରେ ମୋ ପାଇଁ ଶୋକ ।