ବୋଧେ ଇତିହାସ ଯିବି ହୋଇ

ହୃଦୟେ ଭରେ ମୋ କୋହ

ଆଖିରେ ଆଖିଏ ଲୁହ

ଦିନୁଦିନୁ ଭୁଲି ଯାଉଛ ମୋତେ

ମୁଁ ଆଉ ତ ତୁମର ନୁହଁ !

ମୋ ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା ତୁମ

ହୋଇ ତ ଗଲାଣି ଶେଷ

ଲୁପ୍ତ ହେବାକୁ ବସିଲାଣି

ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ମୋର ହସ ।

ତୁମ ଅଧୀର ବିଭୋର ପଣେ

ମୁଁ ପାଉଥିଲି କେତେ ସୁଖ

ଏବେ ସେତିକି ଲୋଡନା ମୋତେ

ଛାତି ଫାଟି ଯାଏ ମୋର ଦେଖ ।

ଧାନ, ଚୁଡା, କୁଟାକୁଟି,ମୁଢି ଭଜା

ବଡି ପରା ନିଶ୍ଚେ ହେଉଥିଲା

ଘର ଲିପାପୋଛା ସଫା ସଫି

ଜାଳ ସାଇତା ହୋଇ ରହୁଥିଲା ।

ଦୋଳି, ପୋଡପିଠା,ପାନଖିଆ

ତାସ, ଲୁଣୁପେଟି,କବାଡି ଖେଳ

ଆସ୍ତେ କମିଲାଣି ଏସବୁର ମଜା

ନାହିଁ ରଜ ବନ୍ଧୁ ବୁଲା ବେଳ ।

ସଜ ବାଜ ଦିନ ତତ୍ପରତା

ପହିଲି ରଜ ପାହାନ୍ତା ଗାଧୁଆ

କୁକୁମ,ଅଳିତା, ନୂଆପିନ୍ଧା

ନାହିଁ ରଜ ହେଁସ ମାଦକତା !

ଶୁଭୁନି ବନସ୍ତେ ଡାକିଲା ଗଜ

ରଜ ଦୋଳି କଟମଟ ଗୀତ

ବର, ଚାକୁଣ୍ଡା, ଆମ୍ବ ଗଛେ

ବାଉଁଶ ଦୋଳି ଫିଙ୍ଗା ମିତ ।

ଠା ଠା ତାସ,ପାଲିର ମେଳା

ଏବେ କେଉଁଠି ପଡିଛି ବନ୍ଧା

ସହର ଛାଡି ଆସୁନି ପୁଅ

ଖାଇବାକୁ ମା' ଶାଗୁଆତି ରନ୍ଧା ।

ରଜ ମଉଜର ଯେଉଁ ଯୋଶ

କର୍ପୂର ଉଡ଼ା କନା ପରି

ରଜ ଛୁଟିଟା ନହେଲେ କହ

କିଏ ଜାଣନ୍ତା ମୁଁ ଆସୁଛି ବୋଲି ?

ଜଗତି କରଣ ଯନ୍ତ୍ର ମଣିଷ

ଟିଭି ପରଦା ,ଫେସବୁକ କବିତା

ଫୋନ,ହ୍ଵାଟ୍ସଆପେ ବାନ୍ଧ ମୋତେ

ଯହିଁ ନାହିଁ ଟିକେ ଆତ୍ମୀୟତା ।

ମୁଁ ଅଣ୍ଡାଳୁଛି ସେଇଦିନ

ସେଇ ଖୁସିର ପୋଡପିଠା ବାସ୍ନା

ଉଛୁଳା ରଜ ଦୋଳି କଟମଟ ସୁର

କୁଆଁରୀ ଆଖି ଭର୍ତ୍ତି ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ।

ପ୍ରଥା ମଣିଷ ଏବେ କାହିଁ

ଆଜି କୁଆଡେ ଯାଏ ଉଭାଇ

ଲାଗୁଛି ଦିନ କେଇଟାରେ ମୁଁ

ବୋଧେ ଇତିହାସ ଯିବି ହୋଇ !

ତଥାପି ମୁଁ ବରଷକେ ଥରେ ଆସିବି

ଦୋଳି,ପାନ, ପୋଡ ପିଠା ସାଥେ

ବର୍ଷାକୁ ସାଥେ ଆଣିବି କାଖେଇ

ଖୁସି ଭେଟି ଦେବି ତୁମ ହାତେ ।