ନିରବ ଓଠର ଭାଷା

                  

ତତଲା ଭୁଇଁର ବରଷା ଟୋପା ମୁଁ ,

ଶୋଷି ନିଅ ମୋତେ କାହିଁ ପାଇଁ ।

ଲିଭିଲା ଯୂଈର ପାଉଁଶ ଗଦାଏ ,

ବିଞ୍ଚି ବାକୁ ମୋତେ ଦିଅ ନାହିଁ ।

 

କେବେ ଆଉ ତୁମେ, ମୋ ମନରେ ଦିନେ ।

ପରଶି ଦେବ ଗୋ’ ମଧୁମାସ ।

ଜୋଛନା ରାତିରେ, ଭରିବ ଶୀତଳ ।

ଦରଦି ଓଠରେ ସ୍ମିତ ହାସ

ପ୍ରଣୟକୁ ତୁମେ ବିରହ ଭାବିଲ-

ଶ୍ରାବଣୀ ଛାତିରେ ଜାଳି ଯୂଈ ।

 

ମୁଁ’ ତୁମକୁ ମୋର ଆଖି ଝରକାରେ

ଦେଖୁଥିଲି ନିତି ମନ ଭରି ।

ଆଙ୍କୁଥିଲି ଛବି ମୋ’ମନ ଭିତରେ

ସାତ ରଙ୍ଗର ତୂଳୀ ଧରି

ଓଠର ନୀରବ ଭାଷା ମୁଁ’ ତୁମର-

ବୁଝିବା ବା’ ଆଉ କେବେ ଯାଇ ।