ବଂଶୀଚୋରି

ବ୍ରହ୍ମା ଧରାଇଲେ ଅପୂର୍ଵ ମୁରଲୀ

ତୋଳେ ସେ ଅପୂର୍ଵ ଧ୍ୱନୀ

ସେ ଧ୍ୱନୀ ଶ୍ରବଣେ ପାଷାଣ ତରଳେ

ଯମୁନା ବହେ ଉଜାଣି l

ଗୋପପୁରେ କେତେ ଯୁବତୀ ନାହାଁନ୍ତି

ବଂଶୀ ଡାକୁଥାଇ ଏକା

ଜାତି କୁଳ ମାନ ତେଜିଲି କହ୍ନାଇ

ବଂଶୀ ଡାକଇ ରାଧିକା l

କୃଷ୍ଣ ଶୋଇଥାନ୍ତି କଦମ୍ବର ମୂଳେ

ବଂଶୀ ସୀମସ୍ଥାନେ ଦେଇ

ବାଟେ ଗଲେ ଦିନେ ଚତୁରୀ ରାଧିକା

ବଂଶୀଟି ନେଲେ ଚୋରାଇ l

ଯମୁନା ଚାଲନ୍ତି ରାଧିକା ସୁନ୍ଦରୀ

ବେଣୁ ଦେବେ ଜଳେ ମେଲି

ବଂଶୀଚୋର ରାଇ ଜାଣିଲେ କହ୍ନାଇ

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ବନମାଳୀ l

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଗୋ ରାଧିକେ

ବଂଶୀ ମୋ ନେଇଛ ଏକା

ଚତୁରୀ ତୁମ୍ଭର ଚାତର ଜାଣଇ

ବଇଁଶୀ ନିୟମ ପକା l

ରାଧିକା ବୋଲନ୍ତି ବଂଶୀ ନିଅ କାହ୍ନା

ଜଗତେ ଚତୁର ତୁହି

ବଂଶୀ ରଟୁଥାଉ ରାଈ ବିନୋଦିନୀ

ବିନୋଦ କଳା କହ୍ନାଇ l