ବଂଶୀ

ହେ ବାସୁଦେବ ,ହେ ବଂଶୀଧର

ଭାଙ୍ଗି ଦିଅ ତୁମ ବଂଶୀ

ଦେଖିବି ତେବେ ମୁଁ ରାଧିକା ର ପ୍ରେମ ହାତରେ ନଥିଲେ ବଂଶୀ ।

ଆସିଥିଲ ତୁମେ ଦୁଃଖ ହରିବାକୁ 

କରିବାକୁ କଂସ ନାଶ

ବଂଶୀ ଧରି ତୁମେ ଭୁଲିଗଲ ସବୁ

ସୃଷ୍ଟି କଲ ପ୍ରେମ ବିଷ ।

ବଂଶୀ ରେ ବଂଶୀ ରେ ରଚିଗଲ ତୁମେ 

କେତେ କେତେ ରାସ ଲୀଳା

ବଂଶୀ ପାଇଁ ସିନା ଦୋଷୀ ହେଲା ରାଧା

ଧନ୍ୟ ହେଲା କୃଷ୍ଣ କଳା ।

ସୁରେଶ ର ସୁରେ ,ବଇଁଶୀ ର ସ୍ୱରେ 

ହୋଇଲା ରାଧା ଅଧିର

ନିନ୍ଦା ଦେଇ ତାକୁ କରିଦେଲ ଦୂର

ପୋଛିଲନି ତା ରୁଧିର ।

ପ୍ରେମ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ଯଦି ଏତେ 

କାହିଁକି କଲ ଛଳନା

ମିଛେ ସିନା ତୁମେ ବଂଶୀ ବଜାଇଲ 

ଗୋପୀ ହେଲେ ବାଟ ବଣା ।

ସରିଗଲା ତୁମ ବଂଶୀ ର ଯୁଗ

ଆସିଲା ପୁଷ୍ପ ବିମାନ

ଚକ୍ର ଧରି ତୁମେ ହେଲ ଚକ୍ରଧର

କରିଲ କଂସ ନିଧନ ।

କଥା ଦେଇ ତୁମେ ପାରିଲନି ରଖି

ଭୁଲିଗଲ ଗୋପପୁର

ଖାଲି କରିଦେଲ ଯଶୋଦା ର କୋଳ 

ଭୁଲି ଲ ରାଧା ଅଧର ।

ଭୁଲିପାର ତୁମେ ଯମୁନା କୂଳକୁ

ଭୂଲିପାର ତୁମେ କଦମ୍ବ ମୂଳକୁ

ପାରିବନି ଭୁଲି ରାଧିକା ତୁମକୁ

ପାରିବନି ଭୁଲି କୁହୁକ ବଂଶୀ କୁ ।

ଦିବା ଆଲୋକ ରେ , ସାନ୍ଧ୍ୟ ତମଶା ରେ

ତୁମ ସ୍ମୃତି ବିଦ୍ୟମାନ

କେମିତି ଗୋପୀଏ ପାରିବେ ପାସୋରି 

ତୁମର ସେ ବଂଶୀ ସ୍ୱନ ।

ବଂଶୀ ନୁହେଁ ସେତ ଥିଲା ସୋମ କୁଣ୍ଡ

ଝରୁଥିଲା ସୋମ ରସ 

ଯେତେ ବାଜିଲେ ବି ଥକିବନି ରାଧା

ମେଣ୍ଟି ବନି ତାର ଶୋଷ ।

ତୁମ ଦୋଷ କିଛି ନାହିଁ ହେ ମୁରାରି 

ସବୁରି ମୂଳେ ସେ ବଂଶୀ

ସେଇଥି ପାଇଁ ତ କହୁଛି ବୁଝାଇ 

ଭାଙ୍ଗି ଦିଅ ତୁମ ବଂଶୀ ।

ସେ ବଂଶୀ ର ଆଉ ନାହିଁ ପ୍ରୟୋଜନ

ଏ ଯେ ମହାକଳୀ ଯୁଗ

ନାଶି ବାକୁ ପାପ ଥରେ ଧର ଚକ୍ର

କରି ତୁମ ବଂଶୀ ତ୍ୟାଗ ।