ବନ୍ଦେ ଉତ୍କଳ ଜନନୀ

କବିର କବିତା ହୃଦୟର ଭାଷା

ଓଠରୁ ଝରାଏ ହସ,

ଆଙ୍କିଦିଏ କବି ପ୍ରକୃତିର ଛବି

ଜନ୍ମଭୂମି କିର୍ତ୍ତି ଯଶ ।

ଉତ୍କଳ ସନ୍ତାନ ଗର୍ବେ ଆମ ମନ

ସଦାହୁଏ ଆନନ୍ଦିତ,

ସୁଖରେ ଦୁଃଖରେ ଆମରି ସାଥୀରେ

ମହାପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ପରାଧୀନ ହୋଇ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ହରାଇ

ଥିଲା ଦିନେ ଆମ ରାଜ୍ୟ,

ଅନ୍ୟ ରାଜ୍ୟେ ପଶି ରହିଥିଲା ମିଶି

କିଏ ବା' କରିବ ଶର୍ଯ୍ୟ ।

ଫକୀର ମୋହନ ଆମ ଗଣ୍ଠିଧନ

ଗୋପବନ୍ଧୁ, ମଧୁବାବୁ,

ସ୍ବାର୍ଥ ବଳି ଦେଇ ଏକତ୍ରିତ ହୋଇ

ଲଢ଼ିଥିଲେ କେତେ ସବୁ ।

ଉଣେଇଶ ଶହ ଛତିଶ ମସିହା

ଏପ୍ରିଲ ପହିଲା ଦିନ,

ସ୍ବତନ୍ତ୍ରତା ପାଇ ଓଡ଼ିଶାର ଭୂଇଁ

ପାଇଲା ନିଜ ସମ୍ମାନ।

ଗଙ୍ଗା ଠାରୁ ଗୋଦାବରୀ ଆମ ରାଜ୍ୟ

ରହିଅଛି ସୀମାରେଖା,

ରଖିଥିବ ମନେ କହେଁ କାନେ କାନେ

ଆମ ହାତେ ତାର ରକ୍ଷା ।

ମୁଁ ଅଟେ ଅଜ୍ଞାନ ପ୍ରଣାମ ମୋ ଘେନ

ଏ ସମାଜର ଗୁଣି ଜ୍ଞାନୀ,

ଭକ୍ତି ପ୍ରେମ ହୃଦେ କହୁଛି ଆନନ୍ଦେ

ବନ୍ଦେ ଉତ୍କଳ ଜନନୀ ।।