ବିଷକନ୍ୟା

ମୁଁ ଜାଣେ ତୁମେ ମୋତେ ଭୁଲି ସାରିଥିବ

ପାସୋରି ଯାଇଥିବ ମୋ ଦେହର ବାସ୍ନା

ମୋ ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା କେଶ ଅବା ମୋ ନିଟୋଳ ନିକ୍ଷୁଣ ସ୍ତନ ଯୁଗଳ ।

ଭୁଲି ସାରିଥିବ ମୋ ନୃତ୍ୟଗୀତ ନାଟଶାଳା !

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଭୁଲିନି ତୁମକୁ

ତୁମେ ଦେଇଥିବା ପ୍ରଥମ ପାଉଣାକୁ

ଆଉ ପ୍ରଥମ ଧନ୍ଦାର ରାତିରେ ତୁମର ସମସ୍ତ ଦଂଶନକୁ

ଯେଉଁ ଦଂଶନରେ ଜର୍ଜରିତ ମୋ ସାରା ଦେହମନ ।

ମୋ କୁଆଁରୀ ମନର ପ୍ରଥମ ରାତିରେ

ଯେତେ ଅବାଧ୍ୟପଣ ସବୁ ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଥିଲା -

ତୁମ ଆଲିଙ୍ଗନ ର ପ୍ରଥମ ଅଧ୍ୟାୟରେ ।

ସେଇଠୁ ଜନ୍ମ ବିଷକନ୍ୟାର ପ୍ରଥମ ଯୌବନ

ଆଦ୍ୟ ମଧ୍ୟ ପ୍ରାନ୍ତ ପର୍ବ ।

ମୁଁ ପାଲଟିଲି ବାରାଙ୍ଗନା ସେଇ ତୁମ ପହିଲି ସ୍ପର୍ଶରେ!

ଏବେ ଶୁଷ୍କ ହୁଏ ପଲ୍ଲବିତ ଧାରା

ମୁଁ ନାରୀରୁ ପୌଢ ପାଲଟେ

ଯୌବନର ଯେତେ ଉପକ୍ରମ ଅତୀତ ପାଲଟେ !

ହେଇ ଦେଖ ତ ତୁମେ ବି ବୁଢ଼ା ହେବା ଆରମ୍ଭ କଲଣି

ଆଖିରେ ମୋଟା ପାୱାର ଦିଆ ଲେନ୍ସ୍ ।

ତା'ହେଲେ ସେ ଅସୁମାରୀ ତାତି ?

କୁଆଡେ ଗଲା ସେ ଯୌବନରର ମଧୁଝରା ରାତି ?

ନୃତ୍ୟଶାଳାର ତାଧିନ୍ - ତାକିଡା ଧୁନ୍ !

ଆଉ ତୁମ ପରି ଈଶ୍ଵର ମାନେ ?

କିଏ ସେ ଭାଙ୍ଗିଦେଲା ଏ ମଧୁର ସ୍ଵପ୍ନ ବିଷକନ୍ୟାର ?

ଚିରାଚରିତ ବୋଲାଉଥିବା ସମୟ ନା ଈଶ୍ଵର ?

କିଏ ସେ ? ଏତେ ଆସ୍ପର୍ଦ୍ଧା କାହାର ?