ବିଶ୍ଵସ୍ତ

ସେହିଲୋକ ହେବେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିଜର ଅସଲ ବିଶ୍ଵସ୍ତ ବନ୍ଧୁ,

ଯିଏ ଜାଣିପାରେ ହୃଦୟର ବ୍ୟଥା ଆମେ ଯେତେବେଳେ କାନ୍ଦୁ |

ଆମହସ ତଳେ ଲୁଚି ରହିଥିବା ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ଯିଏ ଜାଣେ,

ଆମ ରାଗ-ରୁଷା ଦେଖି ଯେ ଚିନ୍ତିତ ହେଉଥାଏ ମନେମନେ |

ହୃଦୟରେ ପ୍ରେମ-ଶ୍ରଦ୍ଧା ଲୁଚିଥିବ ତାକୁ ଯିଏ ଖୋଜିପାଏ,

ନୀରବତା ଦେଖି ହୃଦୟ ଭାଷାକୁ ପଢି ପାରୁଥିବ ଯିଏ |

ନିଜ ଜୀବନକୁ ବାଜି ଲଗେଇ ଯେ ବିପଦରୁ ରକ୍ଷାକରେ,

ପାଇବାର ଆଶା ନ ଥାଏ ଯାହାର ଲାଗିଥାଏ ଉପକାରେ |

କଥାରେ ନ କହି କାମରେ ଦେଖାଏ ଭୁଲିଯାଏ ନିଜକଥା,

ନିଜେ ସମସ୍ୟାରେ ପଡ଼ି ରହିଲେ ବି କରୁଥାଏ ଆମଚିନ୍ତା |

ସମୟ ସୁଯୋଗ ନାହିଁ କହେନାହିଁ ଆମ ଦୁଃଖକଥା ଶୁଣେ,

କ୍ଷମା ମାଗିପାରେ କ୍ଷମା ଦେଇପାରେ ନିଜର ମହତ ଗୁଣେ |

000